2 परमेश्वरजी निसाफ लमा छाबै के लबै म्हिमैं दोषि ठर्दिम् बिबै ताँ ङ्योइ सेइमुँ।
दुष्ट म्हिमैंने बालु ठिक के लब्मैं सैबै के क्हिउँइँले खोंयोंइ आतरिगे। क्हिउँइँले छ्याँबै के लब्मैं नेरो आछ्याँबै के लब्मैंए नों खोंयोंन् बिलै घ्रिन् आतरिगे। पृथ्बीर्बै नियाधिशइ क्ह्रोंसेंन्बै निसाफ आल रो वा?”
याहवेहजी लबै तोन्दोंरि केमैं ठिक मुँ, धै ह्रोंसइ बनेबै तोन्दोंरि सैमैंलाइ म्हाँया लम्।
तलेबिस्याँ राजगद्दिर क्हुँसि क्हिजी ठिक निसाफ लइमुँ धै ङइ योंल् त्हुबै सैमैं ङलाइ पिंइमुँ।
तलेबिस्याँ खी युसिन् मुँ, पृथ्बीर मुँबै म्हिमैंए निसाफ लबर खी युसिन् मुँ। ह्युलर्बै म्हिमैंए निसाफ खीजी ठिकले लब्मुँ; धै खीजी ह्रेंमैंए निसाफ भर लल् खाँल्ले लब्मुँ।
चमैं ताँनइ याहवेहए उँइँर क्वे प्रिंरिगे, तलेबिस्याँ निसाफ लबर खी पृथ्बीर युम्। खीजी ह्युलर ठिक निसाफ लब्मुँ, धै ह्रें-ह्रेंर्बै म्हिमैं खाबै आफेलल्ले खीजी ठिक निसाफ लब्मुँ।
तलेबिस्याँ खीजी ह्युलर्बै ताँन् म्हिमैंए निसाफ लबै त्हिंइ तोक्दिमिंइँमुँ। च त्हिंइर खीजी त्हाँबै म्हि घ्रिउँइँले ह्युलर्बै ताँन् म्हिमैंए निसाफ लब्मुँ। च म्हिने निसाफ लबै हग मुँ बिसि प्रमाण ताँनने उँइमिंबर परमेश्वरजी च म्हि सिबउँइँले सोगों लमिंइ।”
ओ अरूए फिर छ्याब् ल्हैदिबै म्हि, क्हि खाब् मुँलेया निउँ लबै घ्याँ तोइ आरे, तलेबिस्याँ क्हिइ अरूए फिर खैले छ्याब् ल्हैदिमुँ छाबन् के क्हिज्यै लम्। छतसि खाबइ आगुए फिर छ्याब् ल्हैदिमुँ च ह्रोंसन् दोषि ठर्दिम्।
छाबै आछ्याँबै के लइ बिसि क्हिइ अरूलाइ दोष ल्हैदिमुँ, दिलेया ह्रोंसज्यै च केन् लप्रम् बिस्याँ परमेश्वरजी निसाफ लमा क्हि स्योल् खाँम्मा? आखाँ!
दिलेया क्हिइ सैं सारो लसि परमेश्वर ङाँइ सैं एदा आङ्हाँ। छतसि परमेश्वरजी ठिक निसाफ लबै त्हिंइर क्हिइ अझै थेबै सजैं योंब्मुँ।
चु ताँर ङ्योइ तो बिब् दि? परमेश्वरजी अनिया लइ बिब् वा? आङिं, कत्ति अनिया आलइमुँ! तलेबिस्याँ
झाइले ताँन् क्युए फिर हग मुँबै स्वर्गदूतइ छ बिब ङइ थेइ, “ओ पबित्र परमेश्वर, क्हि ओंसों ओनोंन् मुँल। तोगो या मुँ, क्हिइ क्ह्रोंसेंन्बै ठिक निसाफ लइमुँ!
खीजी ठिक निसाफ लम्। पृथ्बीर्बै ताँन् म्हिमैंलाइ ब्यभिचार लबर ल्हैदिसि न्होंवाबै च फ्यालुस्योलाइ खीजी दण्ड पिंइमुँ। छले खीए के लब्मैंलाइ सैवाबै खि खीजी किंइ।”