16 ताँनने क्ह्रिइ टिद्, थेब् आप्हैंन्, बरु कुरब्मैंने बालु प्रद्, ह्रोंसन् बेल्ले ह्रब्-सेब् आप्हैंन्।
ङ्हाँदुमैंलाइ प्ह्रबै म्हिइ चलाइ बनेबै परमेश्वरए आब्रु वाब् ग; धै आगुए फिर दुःख तमा सैं तोंबै म्हिमैंइ दण्ड योंब्मुँ।
आयो-आख्युब्मैंलाइ पिंब याहवेहलाइ खि पिंब् ग, धै खाबइ तो लइमुँ चए इनाम खीजी पिंब्मुँ।
म्हिइ खोंयोंइ बिले लबै म्हाँया लरिगे ङ्हाँम्, स्योर तेब् भन्दा बरु आयों-आख्युब तब छ्याँब् ग।
ङ्हाँदु म्हिलाइ ह्रोंसए ह्रजे-म्हजेमैंइ हेल् लम्, चए थुमैंइ चलाइ पिवाम्! यो छ्युँ लसि चमैंए लिलि ह्यालेया चमैंलाइ आस्या।
ह्रोंसन् ह्रब्-सेब् ग बिसि प्हैंबै म्हि म्रोंइमुँ वा? छाबै म्हि भन्दा बरु आमादुए फिर आशा थेंल् खाँम्।
आमादुने पोंब् अनुसार्बै जवाफ चलाइ पिंन्, आस्याँ चइ ह्रोंसन् ह्रब् सेब् तब् मैंम्।
क्हि ह्रोंसन् ह्रब्-सेब् आप्हैंन्; याहवेहलाइ म्हाँदिद्, आछ्याँबै केमैं पिवाद्।
कनमैंइ मि म्रोंइमुँ, डुँड्मैं प्रइमुँ, कोर खब्मैं सइमुँ, न्ह आथेब्मैंइ न्ह थेइमुँ, सियाब्मैं सोइमुँ धै ङ्हाँदुमैंने परमेश्वरउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ बिमिंइमुँ।
तलेबिस्याँ ङ्हाँदुमैं खोंयोंइ या क्हेमैंनेन् तरिम्। ङ बिस्याँ खोंयोंइ या क्हेमैंने आत।
बरु भत्यार लमा ङ्हाँदुमैं, डुँडामैं, खोडमैं नेरो कनमैं हुइद्।
झाइले येशूजी खीए चेलामैं ङाँइ ङ्ह्योसि बिइ, “ओ आयों आख्युब्मैं, क्हेमैंइ आशिक योंब्मुँ तलेबिस्याँ परमेश्वरए ग्याल्स क्हेमैंलन् ग।
प्रभुए फिर बिश्वास लब्मैं ताँनए सैं, खों घ्रिन् मुँल। चमैंए न्होंर खाबज्यै या चमैंने मुँबै सैमैं ह्रोंसल् आबिमल। चमैंए ताँन् सैमैं गमस्तर तमल।
च ठिक ताँ मुँ, दिलेया चु मैंन्: चमैंइ बिश्वास आलबइले परमेश्वरजी चमैंलाइ चोवाइ। छलेन क्हेमैंइ बिश्वास लसिन् मत्त्रे टिल् योंइमुँ। छतसि थेब् आप्हैंन्, बरु न्ह क्रों मि क्रोंले टिद्।
ओ अरू ह्रेंर्बै अलि-अङाँमैं, क्हेमैं थेब आप्हैंरिगे बिसि क्हेमैंइ चु खास ताँ घ्रि क्होल् त्हुम्: परमेश्वरजी त्हाँबै अरू ह्रेंर्बै ताँन् म्हिमैंइ येशू ख्रीष्टए फिर बिश्वास आलन् समा मत्त्रे यहूदीमैंइ सैं सारो लब्मुँ।
परमेश्वरजी ङलाइ खीए दयाम्हाँया पिंबइले ङइ क्हेमैं ताँनने यो छ्युँ लमुँ: ह्रोंसलाइ थेब आमैंन्, परमेश्वरजी क्हिलाइ पिंबै बिश्वास अनुसार ह्रोंस खैतब् मुँ छाबन् मैंन्।
सैदिबै भों पिंबै परमेश्वरउँइँलेन् क्हेमैं ख्रीष्टए घ्याँर प्रसि सैं घ्रिन् तबै भों योंरिगे।
कत्ति आङिं! छ लब आत। पापए लेखि ङ्यो सिल् खाँइ, छतसि ङ्यो अझै पापन् लरिब् आ?
छतसि ओ अलि-अङाँमैं, ङ्योए प्रभु येशू ख्रीष्टए थेबै मिंर ङ क्हेमैंने यो छ्युँ लमुँ: क्हेमैं सैं फो क्ह्रिसि टिब्मैं तद्, क्हेमैंए सैं आक्ह्रिसि ह्रों-ह्रोंसए न्होंर्न फ्रेब् प्ह्राब् आतरिगे।
ह्रोंसैन ह्रोंसलाइ धोका आपिंन्: क्हेमैंए न्होंरि खाबज्यै या “चु ह्युलर्बै बुद्धि मुँबै म्हि ङन् ग” बिसि मैंम् बिस्याँ क्ह्रोंसेंन्बै बुद्धि मुँबै म्हि तल् खाँरिगे बिसि च बुद्धि आरेबै म्हि धों तल् त्हुम्।
ङिम् ख्रीष्टए ल्हागिर बुद्धि आरेब्मैं धोंन् तइमुँ, क्हेमैंम् ख्रीष्टर बुद्धि मुँब्मैं धों तइमुँ! ङि भों आरेब्मैं धोंन् तइमुँ, क्हेमैंम् भों मुँब्मैं धों तइमुँ! म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ मान लम्, ङिलाइ हेल लम्।
क्हेमैंलाइ फापिल् लबर्न ङइ चु ताँ बिब् ग: ह्रोंसए आघें-अलिमैं न्होंर्बै आक्ह्रिबै ताँ क्ह्रिमिंल् खाँबै बुद्धि मुँबै म्हि क्हेमैं न्होंर खाबै आरे वा?
खाबज्यै या “ङइ तोन्दोंरि ह्रइमुँ” बिलेया ह्रल् त्हुबै ताँ चइ तोइ या आह्रइमुँ।
ओ अलि-अङाँमैं, छेन्ले टिद् ओ, जय मसीह। ताँन् केमैं छेनाले लबै भों लदु, घ्रिइ-घ्रिए सैं क्होमिंबै के लदु, क्ह्रिसि टिदु, घ्रिइ-घ्रिलाइ सैदिदु। झाइले खीए म्हाँयाउँइँले ङ्योए सैं क्होल् लमिंबै परमेश्वर क्हेमैंने तब्मुँ।
येशू ख्रीष्टउँइँले खबै सैं तोंबै ताँइ बिब् धोंले छ्ह थोद्। ङ क्हेमैं ङाँर खलै आखलै क्हेमैंए सैं फो घ्रिन् तसि खोंर थेबै बिश्वास लसि सैं तोंबै ताँ म्हिमैंने बिप्रबर भों लइमुँ बिबै ताँ ङइ थेदा ङ्हाँइमुँ।
छतसि ङ्यो खैले चु समा खइ, छलेन ओंसों बडिदै ह्याले।
इयोदिया नेरो सुन्तुखे प्रभुलाइ ङो सेब्मैं तबइले क्हेमैं सैं घ्रिन् तद् बिसि ङ सैं न्होंउँइँले यो छ्युँ लमुँ।
क्हेमैंइ ल्हें मारा-मुइए लोब आलद्। क्हेमैंने मुँबै सैर्न सन्तोक तइ टिद्। तलेबिस्याँ परमेश्वरजी बिइमुँ, “ङइ क्हेमैं खोंयोंइ वाथेंरिब् आरे, ङइ क्हेमैं पिरिब् आरे।”
आखिरि ताँ चु मुँ: क्हेमैं ताँनए सैं घ्रि तद्। अरूए फिर दुःख तमा ल्हयो खद्। घ्रिइ घ्रिलाइ ह्रोंसए अलि-अङाँमैंने धोंले म्हाँया लद्। आगुए फिर ल्हयो खद्, सैं सारो आलद्।
क्हेमैंए जिम्मार मुँब्मैंए फिर कल्हे प्हैंसि हौदिसि ह्रोंसए न्होंर थेंसि आङिं, बगालमैंए ल्हागिर क्हेमैंन् नमुना तसि छ्याँबै के लसि उँइँन्।
ङइ बिश्वासीमैंए ल्हागिर च्यु रिन्ठि प्ह्रिछ्या प्ह्रिल, दिलेया क्हेमैंए म्हाँजोर थेब् तल् म्हैबै डियोत्रिफसइ ङइ बिबै ताँ आङिं।