16 धै चमैंइ थे-थेबै कोंमैं नेरो पारामैंने “राजगद्दिर क्हुँबै परमेश्वर नेरो क्यु च्हजए ह्रिसउँइँले जोगेमिंबै ल्हागिर ङि हुद्।
छतसि चमैं ङ्हिंसि आदिदिम्, तलेबिस्याँ ठिक के लब्मैंने बालु परमेश्वर तम्।
येशूजी चने बिइ, “ङ चन् ग बिसि क्हिइन बिइमुँ दि। ङ क्हेमैंने बिमुँ, तारे म्हिए च्ह ताँनइ म्हाँदिल् त्हुबै परमेश्वरए क्योलोउँइँ क्हुँरिब नरो मुर्बै न्हाँम्स्योर युरिब क्हेमैंइ म्रोंब्मुँ।”
च म्हिमैंए छाबै सारो सैं म्रोंसि येशूए सैं नसि ह्रिस खइ। धै चर खागु तबै म्हिमैं ङाँइ ङ्ह्योसि च नबै म्हिने “क्हिए यो स्योंन्!” बिमा च म्हिइ यो स्योंइ। धै स्योंबै तोदोंन् चए यो सयाइ।
च त्हेर म्हिमैंइ ‘कोंमैंने ङिए फिर उँयान् बिब्मुँ, धै नुबै डिस्कामैंने ङि हुवासि म्यारवाद्’ बिबर होंब्मुँ।
धै स्वर्ग नेरो चर्बै सैमैं, पृथ्बी नेरो चर्बै सैमैं, मा ङ्युँइ नेरो चर्बै सैमैं बनेब नेरो खोंयोंन् बिलै तरिबै परमेश्वरए मिंरि च स्वर्गदूतइ कसम चसि छ बिइ, “तारे आक्है!
ताँन् ह्रेंमैंलाइ ल्हिबर खीए सुँउँइँले छ्यारबै सेलाँ त्होंल। खीजी पैए प्हरे छेसि ताँन् ह्रेंमैंए फिर ग्याल्स लमा ताँन् भन्दा थेबै शक्ति मुँबै परमेश्वरए ह्रिसइ प्लिंबै कोल खीजी प्लेवाब्मुँ।
झाइले फोस्रे ब्योंबै थेबै राजगद्दि नेरो चर क्हुँबै परमेश्वर ङइ म्रोंइ। खीउँइँले पृथ्बी नेरो मु भौदियाइ, चमैंइ खनिरै क्ल्ह्यो आयों।
च तोंदोंन् पबित्र प्ल्हजी ङ प्लिंयाइ, धै स्वर्गर राजगद्दि घ्रि मुँल, चर परमेश्वर क्हुँरिल।
च राजगद्दिउँइँले काम्लि तिम्लि धोंबै चारबै बत्तिमैं म्रोंमल धै मु ङ्हेबै कैमैं थेमल। च राजगद्दिए उँइँरि मि लुँब् धोंबै बत्ति ङि मुँल। च बत्तिमैं परमेश्वरए प्ल्ह ङि मुँल।
चर मुँबै सो प्ह्याबै सै प्लिइ राजगद्दिर क्हुँबै खोंयोंइ या तरिबै परमेश्वरलाइ थेबै मानले भजनमैं प्रिंसि खीए मिंलाइ थेब् लसि धन्यबाद पिंरिम्।
ङइ राजगद्दिर क्हुँबै परमेश्वरए क्योलो योरि दोहोरोन् प्ह्रिबै काउद प्हैं म्रोंइ। च काउद प्हैं लसि छाप ङि झोंल।
“ओ, तोन्दोंरि सै लल् खाँबै प्रभु, पबित्र नेरो क्ह्रोंसेंन्बै परमेश्वर, ह्युलर्बै म्हिमैंइ ङिलाइ सैवाइमुँ। छतसि चमैंए निसाफ लसि चमैंइ लबै केए खि खोंयों समा क्हिजी आकिं?” बिसि चमैं थेबै कैले ओरइ।
च त्हेर चमैंइ सिल् योंस्याँ तमल ङ्हाँब्मुँ, दिलेया चमैं सिल् योंरिब् आरे।