20 थेद्, ङ म्रार रासि हुइमुँ। खाबज्यै या ङए कै थेसि म्रा थोंस्याँ ङ न्होंर खब्मुँ, धै चने बालु चब्मुँ, चै या ङने बालुन् चब्मुँ।
छलेन चु ताँन् ताँमैं तब् म्रोंमा खी युबै त्हे तबि छेना बिसि क्हेमैंइ सेल् खाँम्।
छ बिबै साटोरि बरु ‘क्रेर फगि खिसि ङए ल्हागिर युनन् कैं, ट्हा ह्योसि ङ चल् पिंन्। ङइ चल् खाँबै लिउँइँ मत्त्रे क्हि चद्,’ आबि रो वा?
म्रा रुँबै म्हिइ प्ह्रोंछैंए ल्हागिर म्रा थोंमिंम्। झाइले प्ह्रोंछैंइ ह्रोंसए क्युमैंए मिं तेसि हुइमा क्युमैंइ खीए कै थेम्। धै प्ह्रोंछैंइ क्युमैं बैरु छबर बोयाम्।
छतसि ओ अलि-अङाँमैं, परमेश्वरजी क्हेमैंलाइ सजैं आपिंरिगे बिसि खाबज्यै या घ्रिइ घ्रिए बारेर ताँ आलद्। निसाफ लबै परमेश्वर म्राग्याँर्न मुँ।
च लिउँइँ स्वर्गदूतइ ङने बिइ, “चु ताँ प्ह्रिद्: क्यु च्हजए ब्ह्याए न्हिम्तोर हुइब्मैं ङ्हो सब्मैं ग।” स्वर्गदूतइ धबै बिइ, “परमेश्वरजी बिबै क्ह्रोंसेंन्बै ताँमैं चुमैंन् ग।”