7 “पबित्र प्ल्हजी बिश्वासीमैंने बिबै ताँ न्ह मुँब्मैंइ छेनाले थेरिगे। “शैतान दुष्टए फिर ट्होगों तब्मैंलाइ परमेश्वरए बगैंचार मुँबै छ्ह पिंबै सिं धुँर्बै रोमैं ङइ चल् पिंब्मुँ।”
झाइले ङ्ह्योबर छ्याँब, चबर लिंबै रो रोबै ल्हें सिंधुँमैं याहवेह परमेश्वरजी सउँइँले म्लोमिंइ। धै बगैंचाए म्हाँजोर खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंबै सिधुँ नेरो छ्याँब आछ्याँब फेलल् खाँबै ज्ञान पिंबै सिंधुँ या रुँइँइ।
ठिक के लबै म्हिइ छ्याँबै छ्ह थोब्मुँ, धै म्हिमैंलाइ छ्याँबै घ्याँर डोरेल् खाँबै म्हि बुद्धि मुँब् ग।
आशा थेंबै सै आयोंमा सैं सिम्, दिलेया सैर मैंब् धों तमा भों खम्।
छ्याँबै सुँइ पोंमा नरिबै सैं या सम्, दिलेया स्योलिबै ताँ पोंबै लेइ सैं नल् लम्।
बुद्धि ख्वेब्मैंए ल्हागिर च छ्ह योंबै सिंधुँ ग; च क्हाब्मैंइ आशिक योंम्।
न्ह मुँब्मैंइ थेरिगे।”
झाइले ठिक के लब्मैं खेंमैंए आबाए ग्याल्सरि त्हिंयाँ धोंले चारसि टिब्मुँ। “न्ह मुँब्मैंइ थेरिगे।”
“न्ह मुँब्मैंइ थेरिगे।”
च लिउँइँ येशूजी बिइ, “न्ह मुँब्मैंइ थेरिगे।”
चबै सैइ म्हिलाइ पापर च्होवाल् आखाँ, बरु म्हिए सैं न्होंउँइँले त्होंबै ताँमैंइ म्हिलाइ पापर च्होवाम्।
[थेबै न्ह मुँब्मैंइ थेरिगे।]”
येशूजी चने बिइ, “क्ह्रोसेंन ङ क्हिने बिमुँ, क्हि तिंयाँन् ङने स्वर्गर तब्मुँ।”
छ्याँबै सर तेबै प्लु बिस्याँ छेनले म्लोखइ। धै च प्लु थेब् तसि ल्हें रो रोइ।” च्हौ बिल् खाँसि येशूजी थेबै कैले बिइ, “थेबै न्ह मुँब्मैंइ थेरिगे।”
“क्हेमैं ङने बालु टिमा छिं ङ्हाँरिगे बिसि ङइ क्हेमैंने चु ताँमैं बिइमुँ। ह्युलर मुँमा क्हेमैंलाइ दुःख तब्मुँ, दिलेया सैं थेब लद्। ङइ ह्युललाइ ट्होवाइमुँ।”
चुन् क्होल् आखाँबै ताँमैं परमेश्वरजी खीए पबित्र प्ल्हउँइँले ङ्योलाइ क्होल् लमिंइ। तलेबिस्याँ पबित्र प्ल्हजी परमेश्वरए ताँन् सै म्हैमुँ, तिफुँइ क्होल् आखाँबै परमेश्वरए गैरु-गैरु ताँमैं या खीजी म्हैमुँ।
चर म्हिए सुँउँइँले त्होंलै आतबै औदिबै ताँमैं चइ थेइ। च ताँमैं म्हिए सुँउँइँले पोंलन् आत।
ओ चिबनाँब्मैं, ओंसों ओंनोंन् मुँबै परमेश्वरलाइ क्हेमैंइ ङो सेइमुँ, छतसि ङइ क्हेमैंलाइ चु ताँ प्ह्रिरिइमुँ। ओ फ्रेंसिमैं, क्हेमैंइ दुष्टलाइ ट्होइमुँ, छतसि ङइ क्हेमैंलाइ चु ताँ प्ह्रिरिइमुँ। ओ ङइ खोबै कोलोमैं, क्हेमैंइ परमेश्वर आबालाइ ङो सेइमुँ, छतसि ङइ क्हेमैंलाइ चु ताँ प्ह्रिरिइमुँ।
“न्ह मुँब्मैंइ चु ताँ छेनाले थेद्।
च लिउँइँ “चु ताँ प्ह्रिद्: प्रभुए फिर बिश्वास लबइले तारे पिरु दु:ख योंसि सिब्मैंइ आशिक योंब्मुँ,” बिसि स्वर्गउँइँले युबै कै ङइ थेइ। झाइले पबित्र प्ल्हजी बिइ, “चु ताँ क्ह्रोंसेंन् ग। चमैंइ दु:खले लबै केमैंए नों योंसि छिं ङ्हाँल् योंब्मुँ।”
च लिउँइँ मिने सिसा कोंब् धों तबै मा ङ्युँइ ङइ म्रोंइ। झाइले च खेदोए फिर, चए कुए फिर, चए मिंए नम्बरए फिर ट्होब्मैं ङइ म्रोंइ। चमैं परमेश्वरजी पिंबै बीणा छेसि सिसा धों तबै मा ङ्युँइए रेर रारिल।
“पबित्र प्ल्हजी बिश्वासीमैंने बिबै ताँ न्ह मुँब्मैंइ छेनाले थेरिगे। “शैतान दुष्टए फिर ट्होगों तबै म्हि ङ्हिंब्ले सिल् त्हुरिब् आरे, बरु खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मुँ।”
“पबित्र प्ल्हजी बिश्वासीमैंने बिबै ताँ न्ह मुँब्मैंइ छेनाले थेरिगे। “शैतान दुष्टए फिर ट्होगों तब्मैंलाइ लोथेंबै मन्न ङइ चल् पिंब्मुँ। चलाइ ङइ तार्ग्या युँमा पिंब्मुँ। च युँमार चए छारा मिं प्ह्रिइमुँ। च मिं योंबै म्हिइ मत्त्रे च छारा मिं था सेम्।”
दुष्टए फिर ट्होब्मैंइ चु ताँन् आशिकमैं योंब्मुँ। धै ङ चमैंए परमेश्वर तब्मुँ, चमैं या ङए प्हसेमैं तब्मुँ।
खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंबै सिंधुँउँइँले रोमैं चल् योंसि सहरर्बै म्रामैंउँइँले होंल् योंरिगे बिसि ह्रोंसए क्वें ख्रुब्मैं ङ्हो सब्मैं ग।
पबित्र प्ल्ह नेरो प्ह्रेंस्योइ खीने बिइमुँ, “यु”। चु ताँ थेबै म्हिमैंज्यै या छलेन खीने “यु” बिल् त्हुम्। क्यु पिब्मैं क्यु मूलर खरिगे। छ्ह पिंबै क्यु थुँदा ङ्हाँब्मैंइ छलेन् थुँरिगे।
सहरए म्हाँजोर्बै घ्याँ तसि स्यों प्ररिल। च स्योंए रेर छ्ह पिंबै सिं धुँ मुँल। च धुँर सालर्बै च्युसे ङ्हिं म्हैनन् च्युसे ङ्हिं खालर्बै रोमैं रोमल। च सिंधुँए प्हो ह्रें-ह्रेंमैंलाइ सल् लबै ल्हागिर मुँल।