14 छतसि च छों लब्मैंइ च बेबिलोन सहरलाइ बिम्, ‘क्हिइ म्हैबै छ्याँबै सैमैं ताँन् थुँयाइ। क्हिए ताँन् सै न्होर नेरो ठाँन् तेबै सैमैं ताँन् थुँयाइमुँ। क्हिइ तारे खोंयोंइ च सैमैं योंरिब् आरे!’
तोइ आकेबै क्ल्ह्योर चमैंइ मिश्रर्बै लिंब-लिंबै चबै सै मैंसि बेल्ले चदा ङ्हाँइ, धै चमैंइ क्यु आयोंबै क्ल्ह्योर परमेश्वरए जाँच लइ।
ह्रोंसए सैंर मैंब् धोंले चबै सै ह्रिसि चमैंइ सेन-सेन् परमेश्वरए जाँच लइ।
आङिं बिस्याँ, तो ङ्ह्योबर ह्याल? छ्याँबै क्वें खिबै म्हि ङ्ह्योबर ह्याल् वा? छ्याँबै क्वें खिबै म्हिम् म्रुँमैंए दरबारर टिम्।
दिलेया चइ छले मैंरिमा परमेश्वरजी चने बिइ, ‘ओ आमादु! तिंयाँ म्हुँइँसर्न क्हि सिल् त्हुब्मुँ। तारे क्हिइ साँथेंबै सै न्होर खाबल् तब्मुँ?’”
“दिलेया अब्राहामइ बिइ, ‘बाबु, क्हिइ मैंन्। क्हिए छ्हर छ्याँ-छ्याँबै सैमैं योंसि क्हिइ सुखले छ्ह थोइ। दिलेया लाजरसइ दुःखै दुःखर्न छ्ह थोइ। दुःख योंलेया चइ परमेश्वर मैंइ, क्हिइ बिस्याँ परमेश्वर खोंयोंइ आमैं, ङम् ङन् ग बिसि टिइ। छतसि तोगो लाजरसइ चुर सुख योंइमुँ, क्हिइ बिस्याँ चर दुःख योंइमुँ।
ङ्योए खेमैंइ धोंले ङ्योज्यै या आछ्याँबै के लबै सैं आखरिगे बिसि चु ताँन् ताँ ङ्योए ल्हागिर्न मैंल् त्हुबै ताँ ग।
क्हेमैंइ योंरिगे ङ्हाँबै सै योंल् आखाँ। छतसि क्हेमैं ह्रों-ह्रोंसए न्होंर्न सैब् म्लुब लमुँ, लोब लमुँ, प्होंगि कैगि लमुँ। ह्रोंसलाइ चैदिबै सै परमेश्वरने आह्रि, छतसि क्हेमैंइ आयों।
झाइले लेपो, मसल, धुप, छ्याँबै थाँ खबै अत्तर, लोबान बिबै धुप, प्हा नेरो छ्युगु, प्रो नेरो गहुँ, म्ये, मगि नेरो र-क्यु, घोडा नेरो गाडामैं, झाइले केब्छैं-केब्स्योमैं या तारे खाबज्यै आकिं।
च सहरने क्ह्रिसि छों लसि प्लब्मैं च सहर नास तयाब् म्रोंसि ङ्हिंब्मुँ। छतसि