9 छतसि त्हिंयाँ बेल्ले छसि म्हिमैंलाइ ख्रोंवाइ। धै चमैंइ च्हौ थेबै दुःख पिंल् खाँबै परमेश्वरए मिं स्यारइ। दिलेया चमैंइ खेंमैंइ लबै पापउँइँले अझै सैं आए, धै परमेश्वरए मानै या आल।
ङ क्हेमैंने बिमुँ, छले आङिं। ताँन् म्हिमैं पापिन् मुँ। क्हेमैंइ दुष्ट के लब् आपिइ बिस्याँ क्हेमैं या छलेन् नास तब्मुँ।
ङ क्हेमैंने बिमुँ, छले आङिं, ताँन् म्हिमैं पापि मुँ। क्हेमैंइ दुष्ट के लब् आपिइ बिस्याँ क्हेमैं ताँन् छलेन् नास तब्मुँ।”
क्हेमैं न्होंरि ल्हें म्हिइ पाप केमैं लल, चमैंइ आछ्याँबै के, ब्यभिचार लसेया, खै तदा ङ्हाँमुँ छान् तसेया सैं आएलै। छतसि ङ धबै क्हेमैं ङाँर खमा छाब् म्रोंसि ङए सैं नल् त्हुलै, धै चु ताँर परमेश्वरजी ङलाइ क्हेमैंए उँइँरि फा पिन् लम् उ बिसि ङ ङ्हिंइमुँ।
धै च तोंदोंन् थेबै सयो ह्याइ, सहरर्बै च्युबाँरि तिबाँ नास तयाइ, धै हजार ङि म्हिमैं सैवाइ। अरू चैबै म्हिमैं बेल्ले ङ्हिंसि “स्वर्गर्बै परमेश्वर बेल्ले थेब मुँन!” बिसि खीए मिं क्वेइ।
चइ थेबै कैले बिइ, “परमेश्वरने ङ्हिंन्, धै खीए मिं क्वेद्। तलेबिस्याँ खीजी म्हिमैंलाइ निसाफ लबै त्हे तखइमुँ। स्वर्ग, पृथ्बी, मा ङ्युँइ नेरो क्युए मुल्मैं बनेबै परमेश्वरलाइ पद्खु तसि फ्योद्।”
प्लिच्यु-प्लिच्यु किलोर्बै थे-थेबै तिस्यु मुउँइँले म्हिमैंए फिर युइ। छतमा बेल्ले थेबै दुःख तसि म्हिमैंइ परमेश्वरए फिर गाल् केइ।
ङइ चलाइ पापउँइँले सैं एबै मौका पिंइ, दिलेया चइ ब्यभिचार लबै पापउँइँले एबै सैं आलइमुँ।
छाबै दुःखउँइँले सोसेया चैबै म्हिमैंइ खेंमैंइ लबै पापउँइँले सैं आए। झन चमैंइ मोंए पूजा लब, धै मारा, चाँदि, पित्तल, युँमा, सिं, छाबै सैउँइँले बनेबै म्रोंल् आखाँब, थेल् आखाँब, प्रल् आखाँबै कुमैं पूजा लब आपि।