6 झाइले थेबै दुःख ङि नोबै स्वर्गदूत ङि मन्दिरउँइँले बैरु त्होंइ। चमैंइ फोस्रे ब्योंबै चारबै क्वें खिल, झाइले चमैंए तिंर माराए पेटि फैल।
छतमा चमैं अलमल्ल तरिल। च त्हेर्न फोस्रे ब्योंबै चारबै क्वें खिबै मुँयुँमैं ङ्हिं खेंमैंए रेर रारिब् चमैंइ म्रोंइ।
च पानसए म्हाँजोर म्हिए च्ह धों ब्योंबै म्हि घ्रि म्रोंइ। खीजी प्हले समान् युल्ले क्वें खिल, धै खीए तिंरै या माराए फित्ता मुँल।
झाइले अर्को स्वर्गदूत मन्दिरउँइँले बैरु त्होंसि थेबै कैले च न्हाँम्स्योर क्हुँरिबै म्हिने बिइ, “क्हिए कोरे छेसि बालि खैंन्, तलेबिस्याँ पृथ्बीर्बै बालिमैं खैंबै त्हे तयाल् खाँइमुँ।”
च लिउँइँ स्वर्गर्बै मन्दिरउँइँले अर्को स्वर्गदूत बैरु त्होंब् ङइ म्रोंइ। चने या बेल्ले छ्यारबै कोरे मुँल।
धबै स्वर्गर बेल्ले थेबै औदिबै चिनु घ्रि ङइ म्रोंइ। चर स्वर्गदूत ङि मुँल, चमैंने आखिरि थेबै दुःख ङि मुँल। च दुःख तल् खाँबै लिउँइँ मत्त्रे परमेश्वरए ह्रिस म्हम्।
च प्ह्रेंस्योलाइ खिबै ल्हागिर परमेश्वरजी फोस्रे ब्योंबै छ्याँबै मलमलए क्वें पिंइ।” (च छ्याँबै मलमलए क्वें परमेश्वरए म्हिमैंए छ्याँबै केमैं ग।)