4 झाइले च अजिङ्गरइ ह्रोंसए हग खेदोलाइ पिंबइले ताँन् म्हिमैंइ अजिङ्गरलाइ फ्योइ। चमैंइ च खेदोलाज्यै या फ्योसि बिइ, “चु खेदो धों तब खाब् मुँ? चुने बालु खाबै या ल्हडें लल् आखाँ।”
“ओ याहवेह, देवतामैं न्होंर क्हि धों तब खाब् मुँ? बेल्ले पबित्र, बेल्ले मान लल् त्हुब, औदिबै के लबर क्हि धों तब खाब् मुँ?
परमेश्वर खैब मुँ, ख्रीष्टै या छाबन् मुँ। खी ङाँइँले खबै सैं तोंबै ताँ आक्होरिगे बिसि चु ह्युलर्बै देवताइ बिश्वास आलब्मैंए सैंर्बै मिइ च ताँ म्रोंल् आखाँब लवाइमुँ।
म्हिमैंइ म्हाँदिरिबै ताँन् सैमैं भन्दा खी थेब् ग बिसि म्हिमैंइ म्हाँदिरिबै सैमैंए बिरोध चइ लम्। धै ङन् परमेश्वर ग बिसि च परमेश्वरए मन्दिरर क्हुँम्।
च लिउँइँ धबै मुर अर्को औदिबै चिनु म्रोंइ: चर बेल्ले थेबै ओल्ग्या अजिङ्गर मुँल। चए क्र ङि मुँल, धै क्र ह्रोंसे मुकुट मुँल। झाइले चए रुँ च्यु मुँल।
चए म्येइ मुर्बै सारा सोंबाँर तिबाँ सोर्दिसि पृथ्बीर भ्योंवाइ। कोलो फिबै तोंदोंन् क्ल्ह्योंवाब् बिसि च अजिङ्गर कोलो फिबि छेबै च्हमिरिए उँइँर रारिल।
च लिउँइँ धबै अर्को खदो घ्रि पृथ्बीउँइँले त्होंखरिब् ङइ म्रोंइ। च खेदोल क्यु च्हजए रुँ धों ब्योंबै रुँ ङ्हिं मुँल। दिलेया अजिङ्गर धोंलेन् च खेदो पोंमल।
च कु पोंल् खाँरिगे, धै च कुलाइ आम्हाँदिब्मैंलाइ चइ सैवाल् खाँरिगे बिसि च लिउँबै खेदोइ च कुलाइ सोगों तबै हग पिंइ।
ङइ म्रोंबै च खेदो चितुवा धों ब्योंब् मुँल। चए प्हले भलुए प्हले धों तब् मुँल, झाइले चए सुँ सिंहल् धों ब्योंब् मुँल। च अजिङ्गरइ च चितुवा धों ब्योंबै खेदोलाइ ह्रोंसए शक्ति, थेबै हग नेरो राजगद्दि पिंइ।
चमैंइ क्यु च्हजए बिरोधर ल्हडें लब्मुँ। दिलेया क्यु च्हज नेरो खीजी हुइसि त्हाँबै बिश्वास लबै म्हिमैंइ चमैंलाइ ट्होवाब्मुँ, तलेबिस्याँ खी प्रभुमैंए फिर्बै प्रभु नेरो म्रुँमैंए फिर्बै म्रुँ ग।”
च सहरलाइ ख्रोंवाबै मिखु म्रोंसि कै तेसि बिइ, ‘च धों तबै थेबै सहर अरू खाबै आरेल!’
छाबै दुःखउँइँले सोसेया चैबै म्हिमैंइ खेंमैंइ लबै पापउँइँले सैं आए। झन चमैंइ मोंए पूजा लब, धै मारा, चाँदि, पित्तल, युँमा, सिं, छाबै सैउँइँले बनेबै म्रोंल् आखाँब, थेल् आखाँब, प्रल् आखाँबै कुमैं पूजा लब आपि।