2 चइ प्हसे नोल, धै प्हसे फिबै रें खसि थेबै कै तेरिल।
दिलेया चु ताँन् सैमैं सुत्केरि बेथा ल्हैदिबि छेब् धों तब् मत्त्रे ग।
कोलो फिबै त्हे तमा च्हमिरिमैं बेल्ले दुःख तम्, दिलेया कोलो फिल् खाँब लिउँइँ चइ ताँन् दुःख म्लेयाम्। तलेबिस्याँ ह्युलरि कोलो घ्रि फिइ बिसि च बेल्ले सैं तोंम्।
ओ, ङए कोलोमैं, क्हेमैंए बानि ब्योर ख्रीष्टए बानि ब्योर धों आतन् समा सुत्केरि बेथा ल्हैदिसि नबै च्हमिरि धोंले ङए सैं नसिन् मुँ।
च यरूशलेम ङ्हिंए बारेर परमेश्वरए छ्वेर छले प्ह्रिइमुँ, “ओ थरिस्योमैं, सैं तोंन्! ओ सुत्केरि बेथा सैदिल् आत्हुबै च्हमिरि, सैं तोंसि कै तेद्! तलेबिस्याँ प्युँ मुँबै च्हमिरिल् भन्दा प्युँइ वाबै च्हमिरिल् प्हसेमैं ल्हें तब्मुँ।”
चए म्येइ मुर्बै सारा सोंबाँर तिबाँ सोर्दिसि पृथ्बीर भ्योंवाइ। कोलो फिबै तोंदोंन् क्ल्ह्योंवाब् बिसि च अजिङ्गर कोलो फिबि छेबै च्हमिरिए उँइँर रारिल।