13 धै च तोंदोंन् थेबै सयो ह्याइ, सहरर्बै च्युबाँरि तिबाँ नास तयाइ, धै हजार ङि म्हिमैं सैवाइ। अरू चैबै म्हिमैं बेल्ले ङ्हिंसि “स्वर्गर्बै परमेश्वर बेल्ले थेब मुँन!” बिसि खीए मिं क्वेइ।
च त्हेर नेरो लिउँज्यै या पृथ्बीरि नेफिलिममैं मुँल। परमेश्वरए च्हमैं म्हिमैंए च्हमिमैं ङाँर ह्याब्रें लसि प्हसेमैं फिइ। चमैंन् स्योंम्बै भोंब्मैं-खाँब्मैं नेरो मिं कालिदिब्मैं मुँल।
छतमा चमैंइ च मि म्रोंल् खाबै म्हि धबै हुइसि बिइ, “परमेश्वरए मिं थेब् लद्। चु म्हि पापि ग बिसि ङिइ सेइमुँ।”
दे त्हे लिउँइँ येशूए फिर बिश्वास लबै प्रसे ङ्हिस्युदे म्हिमैं खागु तमा चमैंए म्हाँजोर पत्रुस रासि बिइ,
दिलेया सोंरो से आधा त्हिंइ लिउँइँ परमेश्वरउँइँले छ्ह योंबै सो च सिनु ङ्हिंए न्होंर होंइ। धै चमैं ह्रोंसए प्हलेर्न राइ। छले राब् म्रोंसि म्हिमैं बेल्ले ङ्हिंयाँइ।
च लिउँइँ स्वर्गर परमेश्वरए मन्दिरर्बै म्रा थोंयाइ, धै खीजी फैबै बाछाए ठिम झोंथेंबै म्हदुस मन्दिर न्होंर म्रोंइ। च्हमा काम्लि तिम्लि चारइ, मु ङ्हेइ, सयो खइ धै थे-थेबै तिस्यु युइ।
चइ थेबै कैले बिइ, “परमेश्वरने ङ्हिंन्, धै खीए मिं क्वेद्। तलेबिस्याँ खीजी म्हिमैंलाइ निसाफ लबै त्हे तखइमुँ। स्वर्ग, पृथ्बी, मा ङ्युँइ नेरो क्युए मुल्मैं बनेबै परमेश्वरलाइ पद्खु तसि फ्योद्।”
ओ प्रभु, क्हि म्रोंसि ताँन् म्हिमैं ङ्हिंल् त्हुम्, धै ताँन् म्हिमैंइ क्हिए मान लल् त्हुम्, तलेबिस्याँ क्हि मत्त्रे पबित्र परमेश्वर ग। ताँन् ह्रेंमैं क्हि ङाँर खसि क्हिलाइ फ्योब्मुँ, तलेबिस्याँ क्हिजी ठिक निसाफ लम् बिसि ताँनइ म्रोंल् खाँइमुँ।”
छतसि ङ्यो बेल्ले सैं तोंले, खीलाइ थेब लले। तलेबिस्याँ क्यु च्हजए ब्ह्या लबै त्हिंइ खइमुँ। क्यु च्हजए प्ह्रेंस्योइ ह्रोंसलाइ पैरिदिइमुँ।
दिलेया क्हेमैं सार्डिसथेंमैं न्होंरि को-कोइ म्हिमैंइ क्वेंर क्ह्रि ङ्हाँल् आलब् धोंले पापउँइँले स्योसि छ्याँबै के लइमुँ। चमैं ङने प्रबै लायकर्बै तसि चमैं फोस्रे ब्योंबै क्वें खिसि ङने प्रब्मुँ।
झाइले च क्यु च्हजजी धबै अर्को छाप फोर्दिब् ङइ म्रोंइ। च लिउँइँ थेबै सयो खइ। त्हिंयाँ म्लोंग्या रुँदो क्वें धोंन् तयाइ। लयाँ को धोंले ओल्ग्या तयाइ।
झाइले च स्वर्गदूतइ ख्रो पिंबै क्ल्ह्योर्बै मि भुर धूपारार तिगोंले झोंसि पृथ्बीर भ्योंवाइ। झाइले मु ङ्हेसि, काम्लि तिम्लि रासि पृथ्बीर सयो ह्याइ।