10 चु अगमबक्तामैं ङ्हिंइ पृथ्बीर्बै म्हिमैं ल्हें दुःख पिंल। छतसि चमैंए सिनु म्रोंसि पृथ्बीर्बै म्हिमैं बेल्ले सैं तोंब्मुँ, धै चमैंइ खें-खेंमैंए न्होंर चिनु पिंब-किंब लब्मुँ।
आस्याँ ङए शत्तुरइ, “ङइ च ट्होवाइ,” बिब्मुँ, धै ङ क्हुरियामा ङए शत्तुरमैं सैं तोंब्मुँ।
तोन् तोर्न ङए बिरोध लबै शत्तुरमैं ङ म्रोंसि सैं तोंल् आयोंरिगे, धै तोन् तोर्न ङलाइ हेल् लब्मैंइ मि स्युरसि ङलाइ प्ह्रल् आयोंरिगे।
चए शत्तुरमैंए क्योलो यो क्हिजी ट्होल् लमिंइमुँ; चए ताँन् शत्तुरमैंलाइ क्हिजी सैं तोंल् लमिंइमुँ।
क्हिए शत्तुरमैंए न्होहों तमा क्हि सैं आतोंन्, धै चए क्हुरमा क्हि निआस्योद्।
क्हेमैंइ ङए मिं किंबइले ताँन् म्हिमैंइ क्हेमैं हेल लब्मुँ। दिलेया सैदिसि लिउँइँ समा बिश्वासर भोंब् तेरिब्मैं परमेश्वरजी जोगेमिंब्मुँ।
क्ह्रोंसेंन ङ क्हेमैंने बिमुँ, क्हेमैं न्हुँ लसि क्रोब्मुँ, दिलेया ह्युलर्बै म्हिमैं बिस्याँ सैं तोंब्मुँ। क्हेमैं न्हुँ लसि टिलेया लिउँइँ सैं तोंल् योंब्मुँ।
चु ह्युलर्बै म्हिमैंइ क्हेमैंलाइ हेल् आल, दिलेया ङलाइमि हेल् लम्, तलेबिस्याँ चमैंइ लबै केमैं आछ्याँब मुँ बिसि ङइ बिमिंम्।
चु ताँ थेसि चमैं बेल्ले ह्रिस खसि चमैंलाइ सैल् म्हैइ।
आगुए फिर दुःख तमा म्हाँया लबै म्हि सैं आतों, दिलेया क्ह्रोंसेंन्बै ताँर सैं तोंम्।
ह्रोंसलाइ स्वर्गउँइँले पृथ्बीर भ्योंवाब् था सेसि अजिङ्गरइ कोलो फिबै च्हमिरिलाइ ल्हाइ।
ओंसोंबै खेदोए उँइँर चइ औदिबै चिनु मुँबै केमैं लबै शक्ति योंल, छतसि प्लेटोयान् तबै केमैं लसि चइ पृथ्बीर टिब्मैंए सैं खेंमैं ङाँइ लवाइ। धै “सेलाँइ ल्हिबै घा ससि सोबै ओंसोंबै खेदोए मान लबै ल्हागिर खेदोए कु घ्रि बनेद्” बिसि चइ म्हिमैंलाइ कर ल्हैदिइ।
पृथ्बीर टिब्मैं ताँनइ च खेदोलाइ फ्योब्मुँ, दिलेया खाब् म्हिमैंए मिं सैवाबै क्यु च्हजए कितबर ह्युल बनेब् भन्दा ओंसोंन् प्ह्रिल, चमैंइ च खेदोलाइ आफ्यो। छ्ह योंब्मैंए मिं क्यु च्हजए कितबर प्ह्रिल् खाँइमुँ।
झाइले अर्को स्वर्गदूतइ खीने मुँबै प्हेलर्बै ह्रिस च खेदोए राजगद्दिर युवाइ। छलमा च खेदोए ग्याल्सर मिछु खैयाइ। धै चर्बै म्हिमैं नब छब तसि बेल्ले दुःख योंइ, छतसि चमैंइ ह्रों-ह्रोंसए ले क्रेइ।
पृथ्बीर्बै ताँन् म्हिलाइ जाँच लबर दुःख तबै त्हे खब्मुँ। दिलेया ङइ ‘ढुक्कले सैदिद्’ बिमा क्हेमैंइ ङिंइ, छतसि च जाँच लबै त्हेर खबै दु:खउँइँले ङइ क्हेमैंलाइ जोगेमिंस्यो।