18 दिलेया आयों आख्युब्मैं परमेश्वरजी खोंयोंइ म्लेरिब् आरे, दुःख योंब्मैंए आशा खोंयोंइ म्हरिब् आरे।
दु:ख योंब्मैंइ लबै प्राथना खीजी थेब्मुँ; धै चमैंए प्राथना थेलेया आथेब् धों आल।
तिंयाँ समा आफिबै म्हिमैंइ याहवेहए मिं थेब् लरिगे धै लिउँइँ खबै पुस्तामैंए ल्हागिर चु ताँ प्ह्रिसि थेंरिगे।
तलेबिस्याँ दण्ड पिंबै म्हिउँइँले दु:ख योंबै म्हिलाइ जोगेमिंबै ल्हागिर चए क्योलोउँइँ खी रारिम्।
“आखाँम्मैं लुडिवाइमुँ, धै ङ्हाँदुमैंइ दुःखए सो हेंइमुँ। छतसि तारे ङ रेब्मुँ, धै चमैंए न्होह्रों लब्मैंउँइँले ङइ चमैं जोगेमिंब्मुँ,” बिसि याहवेहजी बिमुँ
ओ परमेश्वर, क्हिजी दुष्टमैं नास लवास्याँ कति छ्याँब तमल! ओ म्हि सैमैं, ङ ङाँइँले ह्रेंगो तयाद्!
“ओ परमेश्वरलाइ आमैंब्मैं, छेनाले मैंन्। आमैंस्याँ ङइ क्हि कुदु-कुदु लवाब्मुँ, क्हिलाइ फ्रेमिंब खाबै तरिब् आरे!
तलेबिस्याँ, ओ याहवेह परमेश्वर, ङइ क्हिए फिर आशा लइमुँ, ङ फ्रेंसि तब् ओंनोंन् ङइ क्हिए फिर भर थेंइमुँ।
म्हिमैं दुःख तमा चइ रक्षा लब्मुँ, ङ्हाँदुमैंए प्हसेमैंलाइ जोगेब्मुँ, धै आगुए न्होह्रों लब्मैंलाइ चइ न्होंर प्लेवाब्मुँ!
तलेबिस्याँ याहवेहजी दुःख तब्मैं आम्ले, चमैंइ ग्वार ह्रिमा खीजी थेम्, धै चमैंलाइ दु:ख पिंब्मैंलाइ दण्डा पिंम्।
छलस्याँ क्ह्रोंसेंन क्हिइ इनाम योंब्मुँ; धै क्हिइ थेंबै आशा तोन् तोर्न तरिब् आरे।
छलेन बुद्धि क्हिए सोए ल्हागिर खुदु धोंन् ग; क्हिइ च योंल् खाँइ बिस्याँ, च क्हिए इनाम तब्मुँ, धै क्हिइ थेंबै आशा पूरा तब्मुँ।
फो ख्रेंब्मैंलाइ खीजी लिंबै सैमैं चल् पिंइमुँ, दिलेया प्लोब्मैंए यो बिस्याँ खीजी क्होतेन् लसि एमिंइमुँ।
झाइले येशूजी खीए चेलामैं ङाँइ ङ्ह्योसि बिइ, “ओ आयों आख्युब्मैं, क्हेमैंइ आशिक योंब्मुँ तलेबिस्याँ परमेश्वरए ग्याल्स क्हेमैंलन् ग।
ओ ङए खोबै अलि-अङाँमैं, ङए ताँ थेद्, परमेश्वरजी चु ह्युलर्बै ङ्हाँदुमैंलाइ खीए फिर्बै बिश्वासर भोंब् लमिंसि स्वर्ग ग्याल्सर्बै हगवालमैं तबर त्हाँब, आङिं वा? खीलाइ म्हाँया लब्मैंने चु ग्याल्स पिंम् बिसि खीजी बाछा फैब, आङिं वा?