17 दुष्ट म्हिमैं नेरो परमेश्वर म्लेयाबै ताँन् ह्रेंमैं सिसि ह्याबै क्रोंर फेनेम्।
दिलेया खीजी लबै केमैं चमैंइ युनन् म्लेयाइ; धै खीजी तो बिब् ङ्हे बिसि चमैंइ थेबर आपैं।
क्हिइ ल्हैदिबै केमैं ङिइ लरिइमुँ, क्हिलाइन मैंसि ङि टिरिइमुँ, दिलेया चु ताँन् दुःख ङिए फिर्न तइमुँ।
खनिज्यै ङिइ ह्रोंसए परमेश्वरए मिं म्लेयासि अरू देवतामैं फ्योनेस्याँ
क्युमैं धोंले चमैं क्रोंर ह्याल् त्हुम्, चमैंलाइ कालइ बोयाम्! ठिक के लब्मैंन् चमैंए फिर न्हाँगन् क्ल्हे तब्मुँ। चमैं टिबै क्ल्ह्योउँइँले ह्रेंगोर चमैंए ज्यु क्रोंर क्राँयाब्मुँ।
“ओ परमेश्वरलाइ आमैंब्मैं, छेनाले मैंन्। आमैंस्याँ ङइ क्हि कुदु-कुदु लवाब्मुँ, क्हिलाइ फ्रेमिंब खाबै तरिब् आरे!
दुष्ट म्हिमैंए लबै केइ ह्रोंसन् नास तयाम्, दिलेया ठिक के लब्मैं सिमै या आशा योंम्।
ह्रोंसइ लबै आछ्याँबै केइन दुष्ट म्हि ङोर फेम्, धै ह्रोंसइ लबै आछ्याँबै केमैंन च पापर च्होवाम्।
खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मैंए मिं प्ह्रिबै कितबर मिं आरेबै म्हिमैंलाइ परमेश्वरजी च मि मुँबै होंल्दोंर भ्योंवाइ।
दिलेया ङ्हिंब्मैं, येशूए फिर बिश्वास लबर फा पिब्मैं, छेरन् तबै के लब्मैं, म्हि सैमैं, ब्यभिचार लब्मैं, फाफुइ लब्मैं, कु पूजा लब्मैं नेरो स्योर्गुमैं ताँन् प्ल्हइ दु:ख योंबै क्ल्ह्योर ह्याल् त्हुब्मुँ। चर बारुद नेरो लुँरिबै मिए होंल्दों मुँ। चु प्ल्हइ दु:ख योंबै क्ल्ह्यो ग।”