4 थेब् प्हैंब्मैंने ङजी बिमुँ, ‘थेब् आप्हैंन्’, धै दुष्टमैंने बिमुँ, ‘क्हेमैं थेब प्हैंसि ओक्रों आतद्;
खीजी बेल्ले खोबै खीए इस्राएलर्बै म्हिमैंइ खीलाइन थेब् लल् खाँरिगे बिसि खीजी चमैंलाइ भोंबै ह्रें लमिंइमुँ। हल्लेलूयाह! याहवेहए मिं थेब् लद्!
दिलेया ठिक के लब्मैं बिस्याँ सैं तोंरिब्मुँ; चमैं परमेश्वरए उँइँर सैं तोंरिगे; चमैं सैं तोंबै कै तेरिगे!
तलेबिस्याँ क्हिजीन् चमैंलाइ थेबै शक्ति पिंम्। क्हिए म्हाँयाजी ङिलाइ ट्होल् लमिंइमुँ,
ओ ङए म्हिमैंए न्होंर्बै च्हैंब् मैंब् लल् आखाँब्मैं, मैंन्दि! ओ मुर्खमैं, क्हेमैं खोंयों च्हैंब् मैंब् लल् खाँब्मैं तमुँ?
ताँन् ह्युलर्बै क्ल्हे याहवेहए उँइँर क्योंलों धोंले कोंमैं युलियाम्।
“ओ आमादुमैं, क्हेमैं खोंयों समा ज्ञान बुद्धिलाइ तो धोंइ आङ्हाँन्ले प्ररिमुँ? खोंयों समा आउलाइ प्ह्रबै ताँमैं लसि सैं तोंरिमुँ, ओ आमादुमैं, तले जा, क्हेमैंइ ज्ञान बुद्धिलाइ तो धोंइ आङ्हाँब?
ओ बुद्धि आरेब्मैं, बुद्धि म्हैद्; ओ आमादुमैं, च्हैंब्-मैंब् लल् खाँब्मैं तद्।
आछ्याँबै के लब्मैंने आप्रद्, ताँ क्होद् धै लोद्। छलस्याँ क्हेमैं सोब्मुँ,” बिम्।