22 छतसि ङ च्हैंब् मैंल् आखाँब नेरो ताँ क्होल् आखाँब् मुँल; क्हिए उँइँर ङ खेदो धोंन् तब् मुँल।
दिलेया च्हैंब-मैंब लल् आखाँबै म्हिइ चु ताँ क्होल् आखाँ; आमादुइ चु ताँ क्होल् आखाँ।
तलेबिस्याँ बुद्धि मुँबै म्हिमैं या सिल् त्हुब, धै आमादुमैं नेरो आह्र आसेब्मैं ङ्हिंन-ङ्हिंन् सियामा सै न्होर अरूमैंए ल्हागिर्न वाथेंल् त्हुमन बिब ताँनइ म्रोंइमुँ।
म्हिमैंए न्होंर ताँ आक्होब ङन् ग; म्हिने मुँल् त्हुबै बुद्धि ङने आरे!
क्हेमैं बुद्धि आरेबै घोडा नेरो खच्चर धों आतद्! चमैंलाइ तार झोंबै ल्हागिर लगाम नेरो पैए प्हरे चैदिम्, आस्याँ क्हिइ चमैंलाइ तार झोंल् आखाँ।”
ओ परमेश्वर, ङ आमादु मुँ बिब क्हिजी सेइमुँ; ङइ लबै आछ्याँबै केमैं क्हिजी म्रोंइमुँ।
दुष्ट म्हिमैं छि धोंले मौलिदिलेया धै आछ्याँबै के लब्मैंल बिब् धों मैंब् धों तलेया, चमैं युगुर्ले नास तयाब्मुँ।