16 ह्युल तिगोंन् रा-रोमैंइ प्लिंरिगे; कोंए च्होजरे च रा-रोमैं बेल्ले छ्याँरिगे; चए रोमैं लेबनान धोंले म्रेरिगे; च खर्कर्बै छि मौलिदिब् धोंले सहरर्बै म्हिमैं प्लोरिगे।
लेबनान कोंर्बै देबदारुमैंलाइ याहवेहजी ल्हें क्यु पिंइमुँ, चमैं खीजी रुँइँबै सिंधुँमैं ग।
छि खैंवाबै चउरर युबै नाँ धों तब नेरो स क्योबै झरि धों तब च तब्मुँ।
दे त्हे लिउँइँ येशूए फिर बिश्वास लबै प्रसे ङ्हिस्युदे म्हिमैं खागु तमा चमैंए म्हाँजोर पत्रुस रासि बिइ,
झाइले पत्रुसए ताँ क्वेंबै म्हिमैंइ बप्तिस्मा किंइ। च त्हिंइर्न योदा आयोदा हजार सोंदे म्हिमैं चमैंए फिर थब्दिइ।
दिलेया चमैंए ताँ थेब्मैंए न्होंर ल्हें म्हिइ येशूए फिर बिश्वास लइ। खीए फिर बिश्वास लब्मैं योदा-अयोदा हजार ङ्हदे तल।
ङइ चने बिइ, “ओ चिब, ङलाइ था आरे। चु ताँ क्हिजीन् सेइमुँ।” चइ ङने बिइ, “चमैं थेबै दुःख सैदिसि खब्मैं ग। चमैंइ ह्रों-ह्रोंसए क्वेंमैं क्यु च्हजए कोर ख्रुसि फोस्रे ब्योंब लइमुँ।
च लिउँइँ खाबज्यै च्योसे च्योल् आखाँबै म्हिए हुल ङइ म्रोंइ। चमैं ताँन् ह्रें-ह्रेंर्बै, ताँन् कुलर्बै, ताँन् ह्युलर्बै नेरो ताँन् ह्रों-ह्रोंसए क्युइ पोंब्मैं मुँल। चमैं फोस्रे ब्योंबै क्वें खिसि छोरए धुँए हाँगमैं योर छेसि राजगद्दि नेरो क्यु च्हजए उँइँर रारिल।