13 खीजी ङ्हिंन् ङ्हाँबै हतियारमैं खुथेंइमुँ, धै खीजी मेमैं मिए प्हैं लसि चमैंलाइ ल्हिब्मुँ।
तलेबिस्याँ ङ्ह्योद्, दुष्टमैंइ त्हलेर छोइ फैइमुँ; मिछु खैबै क्ल्ह्योउँइँले सोजो म्हिमैंलाइ ल्हिब् बिसि चमैंइ मे छोर थेंइमुँ।
काम्लि-तिम्लि चारमिंसि ङए शत्तुरमैं खन्तोदोंन् प्हुँवाँन्! क्हिए मे त्हलेमैं ल्हिसि चमैं सग्या-प्हुग्या लवाद्!
खीजी ह्रोंसए मे ल्हिसि शत्तुरमैं सग्याँ-प्हुग्याँ लवाइ, धै नाँम्रिइ ल्हिसि चमैं खैला तोला लवाइ।
क्हिए म्ह्रुछु तबै मेइ म्रुँए शत्तुरमैंए तिंर म्लेवारिगे; अरू ह्रेंमैं क्हिए प्हलेर्न कुरखरिगे।
सेलाँर धार झोंब् धोंले चमैंइ खेंमैंए लेर धार झोंमुँ, मे त्हँलेइ ल्हिब् धोंलेन् चमैंइ पोंबै ताँमैंइ म्हिए सैं नल् लम्।
दिलेया परमेश्वरजी चमैंए फिर मे त्हलेइ ल्हिब्मुँ, धै चमैं था आसेल्ले घायते तब्मुँ।
परमेश्वरजी छेनाले निसाफ लम्, क्हेमैंए फिर दुःख पिंब्मैंलाइ खीजी दुःख पिंम्,
तलेबिस्याँ पृथ्बीर्बै म्हिमैंइ क्हिए पबित्र म्हिमैं नेरो क्हिए अगमबक्तामैं सैवासि को-कोन् लवाइ। छतसि चमैंए खि फोबर तोगो क्हिजी चमैंलाइ को थुँल् पिंइमुँ। चु चमैंइ योंल् त्हुबै सजैं ग।”
“ओ, तोन्दोंरि सै लल् खाँबै प्रभु, पबित्र नेरो क्ह्रोंसेंन्बै परमेश्वर, ह्युलर्बै म्हिमैंइ ङिलाइ सैवाइमुँ। छतसि चमैंए निसाफ लसि चमैंइ लबै केए खि खोंयों समा क्हिजी आकिं?” बिसि चमैं थेबै कैले ओरइ।