12 क्हिजी म्हिमैंलाइ ङिए क्र फिर प्लेल् पिंइ, ङि मि नेरो क्युउँइँले तसि ह्याइ, दिलेया क्हिजी छ्याजाल्हुलु तबै क्ल्ह्योर ङि पखमिंइ।
छतसि चमैंलाइ सोगों थेंबै ल्हागिर अँङ्गालरै या खीजी चमैंलाइ तोइ सैरै या खाँचो आलमिं।
“दिलेया अब्राहामइ बिइ, ‘बाबु, क्हिइ मैंन्। क्हिए छ्हर छ्याँ-छ्याँबै सैमैं योंसि क्हिइ सुखले छ्ह थोइ। दिलेया लाजरसइ दुःखै दुःखर्न छ्ह थोइ। दुःख योंलेया चइ परमेश्वर मैंइ, क्हिइ बिस्याँ परमेश्वर खोंयोंइ आमैं, ङम् ङन् ग बिसि टिइ। छतसि तोगो लाजरसइ चुर सुख योंइमुँ, क्हिइ बिस्याँ चर दुःख योंइमुँ।
चमैंइ च क्ल्ह्योर्बै चेलामैंए सैं भोंब् लमिंदै “खोंयोंन् बिलै परमेश्वरए ताँर बिश्वास लसि टिरिद्,” बिसि अर्थि पिंइ, धै “परमेश्वरए ग्याल्सर होंबै ल्हागिर ङ्योइ ल्हें दुःख सैदिल् त्हुम्,” बिबै ताँ या लोमिंइ।
च आङ्हिंन्ले दुःख सैदिबै म्हिमैंने ङ्योइ ङ्हो सब्मैं बिम्। स्योंम्बै अय्यूब बिबै म्हिइ सैदिबै दु:ख नेरो प्रभुजी लिउँइँ चए फिर ल्हें आशिकइ प्लिंमिंइ बिबै ताँ या क्हेमैंइ थेइमुँ। छतसि प्रभुजी दयाम्हाँया लम् बिबै या ङ्योइ सेइमुँ।