8 चमैंइ पोंबै ताँ खेंमैंए फिर्न खीजी एखल् लब्मुँ, धै चमैं नास लवाब्मुँ। झाइले चमैंलाइ म्रोंम्मैं ताँनइ प्ह्रदै क्र लाब्मुँ।
ङलाइ घेर्दिब्मैंए क्रए फिर चमैंए सुँइ पोंबै आछ्याँबै ताँइन हुवारिगे!
काम्लि-तिम्लि चारमिंसि ङए शत्तुरमैं खन्तोदोंन् प्हुँवाँन्! क्हिए मे त्हलेमैं ल्हिसि चमैं सग्या-प्हुग्या लवाद्!
ङलाइ म्रोंब्मैं ताँनइ ङउँइँ ङ्ह्योसि म्हदे म्लिंसि छ बिदै खरि च्यारम्:
ङए शत्तुरमैंइ लमा ङए ङ्हेब्मैंए उँइँर ङ म्हि आच्हिन् तइमुँ, धै ङए थुमैं ङ म्रोंसिन् ङ्हिंइमुँ। घ्याँजरे ङलाइ म्रोंब्मैं ङउँइँले भौदियाम्।
छलब् म्रोंसि ठिक के लब्मैं या ङ्हिंब्मुँ; धै निस्योसि चलाइ छ बिब्मुँ,
चमैंए सुँर्बै पाप नेरो म्हदेर्बै ताँफुँमैंइ लमा चमैं थेब् प्हैंबइले ङोर फेरिगे। चमैंइ प्ह्रबै ताँमैं नेरो स्योलिबै ताँमैं लमा
क्हिलाइ म्रोंसि ङए शत्तुरमैं लिग्याँइ तोसि न्हेयामा क्हिए उँइँर्न थुरसि नास तयाम्।
ह्रोंसइ पोंबै आछ्याँबै ताँइ लमा दुष्ट म्हि ङोर फेम्, दिलेया ठिक के लबै म्हि बिस्याँ दुःखउँइँले जोगेम्।
ह्रोंसइ पोंबै ताँइन आमादुल न्होह्रों तम्; ह्रोंसइ पोंबै ताँइ लमन् च ङोर फेम्।
चमैंइ खीने बिइ, “क्ल्हे खसि च दुष्ट म्हिमैं सैवाब्मुँ। धै रा-रोमैं खुबै त्हेर ह्रोंसइ योंल् त्हुबै भाउ पिंबै म्हिमैंनेन् आधे पिंब्मुँ।”
“क्ल्हेइ च के लबै म्हिने बिइ, ‘ओ, केर आफेबै म्हि! क्हिइ पोंबै ताँउँइँलेन् ङइ क्हिए निसाफ लब्मुँ। ङए सैं सारो मुँ, ङइ थेंइ आथेंबै सैन् किंमुँ, धै प्लुइ आप्लुबै सैन् खैंम् बिब क्हिइ सेना।
चमैं चए थेबै दुःख म्रोंसि ङ्हिंब्मुँ। झाइले चमैं ह्रेंगोन् रासि ‘आमै! आमै! कति थेबै नोक्सान तना! च थेब नेरो भोंबै बेबिलोन सहरइ तिस्यार्न सजैं योंना,’ बिब्मुँ।
धबै स्वर्गउँइँले छ बिबै कै ङइ थेइ, “ओ ङए म्हिमैं, खो! च सहरउँइँले त्होंसि चुर खो। चए फिर तखबै थेबै दुःख क्हेमैंइ नोल् आत्हुरिगे चइ लबै पापर चने बालु आप्रद्।