3 ङए सो खैता-खैता तइमुँ! ओ याहवह, खोंयों समा पैंरिब् जा, खोंयों समा?
क्यु ङेयाब् धोंले ङए भों नुयाइमुँ, ङए ह्रिबए जोर्निमैं ताँन् प्ल्ह्याइमुँ। ङए खों युलुयाबै मम् बत्ति धोंन् तयाइमुँ।
ङने भों तिफुँइ आरे, ङए ज्यु रगा-रुगु तयाल् खाँइमुँ; छतसि ङए सैंर्बै शोकइ लमा ङ क्रोरिल् त्हुइमुँ।
ओ ङए सो, क्हि तले आतोंल? धै ङए खों न्होंर क्हि तले च्हतर्ले आदेल? क्हिए आशा परमेश्वरने थेंन्; तलेबिस्याँ खी ङलाइ मुक्ति पिंबै परमेश्वर ग। छतसि ङ अझै खीलाइन थेब् लब्मुँ।
ओ ङए सो, क्हि तले आतोंल? धै ङए खों न्होंर क्हि तले च्हतर्लै आदेल? क्हिए आशा परमेश्वरने थेंन्; तलेबिस्याँ खी ङलाइ मुक्ति पिंबै परमेश्वर ग। छतसि ङ अझै खीलाइन थेब् लब्मुँ।
“प्रभुजी ङ्योलाइ युगुर्लै वाथेंम् रो वा? खीजी धबै खोंयोंइ ङ्योए फिर ल्हयो आख रो वा?
यरूशलेमर्बै तगररि ङइ क्हिए मिं थेब लरिमा क्हिजी ङलाइ जोगेमिंबइले ङ सैं तोंसि चर टिल् योंरिगे बिसि ङ कालए सुँउँइँले फ्रेमिंन्।
अझै क्हि खोंयों समा ह्रिस खरिमुँ? ओ याहवेह, ह्रोंसए के लब्मैंए फिर ल्हयो खमिंन्!
म्हि सोदा ङ्हाँबै सैंइ च नरिबै त्हेर आश् पिंम्, दिलेया च सैं आरेस्याँ सोबै आशा म्हयाम्।
छतमा खीजी चमैंने बिइ, “ङए सैंर थेबै शोक तसि सिब् धोंन् तइमुँ। क्हेमैं न्हरु आच्हुल्ले ङने बालुन् चुर्न टिद्।”
छलेन परमेश्वरजी त्हाँबै म्हिमैंइ त्हिंयाँ म्हुँइँस खीने प्राथना लब्मैंए निसाफ खीजी आलमिं रो वा? क्हेमैंए ल्हागिर निसाफ लमिंबर खीजी क्हैल् लम् रो वा?
“तोगो ङए सैं खैता-खैता ङ्हाँइमुँ। छतसि ङइ तो बिले? ‘ओ आबा, चु खबि छेबै दुःखउँइँले ङ जोगेमिंन्,’ बिब् उ? आङिं, तलेबिस्याँ चु दुःख नोबै ल्हागिर्न ङ चु ह्युलर युब् ग।