7 ङ्ह्योद्, चमैंए सुँउँइँले तो त्होंमुँ? चमैंए ले सेलाँ धों तब् मुँ; चमैंए सैंर “ङिइ छ बिब खाबज्यै आथेइमुँ!” ङ्हाँम्।
चमैंइ सैं न्होंर मैंइमुँ, “परमेश्वरजी खीए मोंडा ङउँइँले लोइमुँ, धै ङलाज्यै या म्लेवाइमुँ, छतसि ङइ लबै के या आम्रों।”
दुष्ट म्हिमैंइ तले परमेश्वरलाइ स्यारमुँ? ङइ लबै केए हिसाब परमेश्वरजी आथें बिसि चए सैंर तले मैंमुँ।
चइ सुँइ लिरिक्क लमल, दिलेया चए सैं आछ्याँब मुँल; चइ ङ्याँ ह्याल्ले आथेलै थेथे ङ्हाँन्ले ताँ पोंमल, छले स्युट्टले पोंसि सेलाँइ धोंले चइ न्होह्रों लमल।
ङ सिंहमैं धों तबै म्हिमैंए म्हाँजोर मुँ; म्हिलाइ नास लबै खेदोमैंने ङ टिल् त्हुइमुँ। चुमैंए स बर्षा नेरो मे धों तब मुँ, चुमैंए ले बेल्ले छ्यारबै क्होज धों तब मुँ।
“ङ्योइ लबै के परमेश्वरजी खैले सेमुँ? ताँन् भन्दा थेबै परमेश्वरने ज्ञान मुँ वा?” बिसि चमैंइ बिमुँ।
चमैं प्हैंसि ताँ लरिम्; दुष्ट म्हिमैं थेब् प्हैंरिमुँ।
खैज्हिजिले पोंमा सेलाँइ धोंले म्हिलाइ म्लोम्, दिलेया च्हैंसि मैंसि छेनाले पोंमा नरिबै सैं सल् लम्।
बुद्धि मुँबै म्हिइ ठिक ताँमैं पोंम्, दिलेया आमादुमैंइ बुद्धि आरेबै ताँमैं लम्।
ठिक के लबै म्हिइ च्हैंसि मैंसि जवाफ पिंम्, दिलेया दुष्ट म्हिए सुँउँइँले आछ्याँबै ताँमैं ल्हें त्होंम्।
ओ प्हुरिए सन्तानमैं! क्हेमैंन् दुष्ट मुँसेरो खैले छ्याँबै ताँ पोंल् खाँमुँ? तलेबिस्याँ सैंर प्लिंबै ताँमैंन् सुँउँइँले पोंम्।