4 सिबन् मुँन बिब् मैंसि बेल्ले ङ्हिंसि ङ खैता-खैता तइमुँ।
कालए छोइ ङलाइ फैइ; क्रोंर्बै दुःख ङ फिर खइ; दुःख नेरो शोक ङलाइ प्लेइ।
ङए ह्रिबमैंर सेलाँइ थोसि घा तब् धोंले ङए शत्तुरमैंइ ङलाइ प्ह्रम्, धै चमैंइ त्हिंइतिमिन् ङने बिरिम्, “क्हिए परमेश्वर खनिर मुँ?”
ङए सो खैता-खैता तइमुँ! ओ याहवह, खोंयों समा पैंरिब् जा, खोंयों समा?
म्हिमैंइ प्ह्रमा ङए सैं चोयाइमुँ, धै ङए सैं बेल्ले नइमुँ। ङए फिर ल्हयो खब्मैं खाबै मुँ उ बिसि म्हैइ, दिलेया खाबै आरेल, धै सैं क्होल् लमिंब्मैं या खाबै मुँ उ बिसि ङइ म्हैइ, दिलेया खाबै आयों।
तलेबिस्याँ ङए सैंर ल्हें दुःख तइमुँ, छतसि युनन् ङ क्रोंर फेनेबि छेइमुँ।
“तोगो ङए सैं खैता-खैता ङ्हाँइमुँ। छतसि ङइ तो बिले? ‘ओ आबा, चु खबि छेबै दुःखउँइँले ङ जोगेमिंन्,’ बिब् उ? आङिं, तलेबिस्याँ चु दुःख नोबै ल्हागिर्न ङ चु ह्युलर युब् ग।
येशू ह्युलर मुँमा खीलाइ सिबउँइँले सोगों लमिंल् खाँबै परमेश्वरने बेल्ले क्रोदै थेबै कैले प्राथना लइ। खीजी छले सैं न्होंउँइँले यो छ्युँ लसि प्राथना लबइले परमेश्वरजी खीए प्राथना थेमिंइ।