7 छतसि सैं तोंदै ख्रो किंसि ङ क्हि ङाँर खब्मुँ; क्हिए मिं छ्याँब मुँ, छतसि ङइ क्हिए मिं थेब् लब्मुँ।
ङलाइ ताँन् दुःखउँइँले फ्रेमिंबै स्वर्गदूतइ चुमैंए फिर आशिक पिंरिगे! चु कोलोमैंने ङए बाज्यु अब्राहाम, ङए आबा इसहाक नेरो ङए मिं आम्हरिगे। पृथ्बीर चुमैंल ल्हें-ल्हें सन्तानमैं तरिगे।”
चए सैं भोंब मुँ, छतसि च आङ्हिं, लिउँइँ शत्तुरमैं हार्दियाब चइ म्रोंब्मुँ।
याहवेह ङने बालुन् मुँ, खीजी ङ ल्होमिंमुँ। छतसि शत्तुरमैंलाइ ङइ ट्होवाब म्रोंब्मुँ।
ङए फिर क्हिए म्हाँया खोंयोंइ आनुल्ले मुँ, छतसि ङए शत्तुरमैं सैवाद्, धै ङए फिर दु:ख पिंब्मैं ताँनलाइ नास लवाद्, तलेबिस्याँ ङ क्हिए केब्छैं ग।
ठिक के लबै म्हिए फिर ल्हें दुःखमैं खमुँ, दिलेया याहवेहजी चए ताँन् दुःखउँइँले फ्रेमिंम्।
दुःख योंबै म्हिइ याहवेहने ग्वार ह्रिमा खीजी चए ताँ थेमिंइ धै चए ताँन् दुःखउँइँले फ्रेमिंइ।
याहवेहए घ्यार्न प्ररिद्, खीलाइन पैंरिद्। धै खीजी क्हेमैंलाइ चु ह्युलर्बै क्ल्हे तल् पिंब्मुँ; धै दुष्टमैं नास तब क्हिए मिइन म्रोंब्मुँ।
परमेश्वरए खोंयोंइ आनुबै म्हाँया ङए फिर थेब मुँ। खी ङए ओं-ओंसों ह्याब्मुँ, धै ङए बिरोधर राब्मैंलाइ ङइन ट्होल् पिंब्मुँ।
क्हिइ ह्रोंसए मिइ मत्त्रे च म्रोंब्मुँ धै दुष्टमैंइ योंबै सजैं म्रोंब्मुँ।
ङए शत्तुरमैं हार्दिब ङए मिइ म्रोंइमुँ; ङए शत्तुरमैं ल्हावाबै ताँ ङए न्हइ थेइमुँ।
प्रभुजी ङलाइ ताँन् आछ्याँबै सैमैंउँइँले जोगेमिंब्मुँ। झाइले खीए स्वर्गर मुँबै ग्याल्सर बोब्मुँ। खीलाइ म्हिमैंइ खोंयोंइन् बिलै या थेबै मान लरिगे। आमेन, छान् तरिगे!