1 आमादुमैंइ ह्रोंसए सैंर “परमेश्वर आरे!” बिमुँ। चमैंइ आछ्याँबै केमैं लमुँ, चमैं छेरन् ङ्हाँन् तब्मैं मुँ; छ्याँबै के लब्मैं खाबै आरे।
चमैंइ सैं न्होंर मैंइमुँ, “परमेश्वरजी खीए मोंडा ङउँइँले लोइमुँ, धै ङलाज्यै या म्लेवाइमुँ, छतसि ङइ लबै के या आम्रों।”
दुष्ट म्हिमैंइ तले परमेश्वरलाइ स्यारमुँ? ङइ लबै केए हिसाब परमेश्वरजी आथें बिसि चए सैंर तले मैंमुँ।
ङम् ङन् ग बिसि दुष्टमैंइ परमेश्वर आम्है, चमैंइ तोइ ताँरै या परमेश्वर आमैं।
“तो सैज्यैया ङलाइ लाल् खाँरिब् आरे, छतमा ङए फिर खोंयोंन् बिलै तोइ दुःख तरिब् आरे,” बिसि चमैंए सैंर मैंम्।
ओ याहवेह, ङलाइ जोगेमिंबै परमेश्वर; ङइ त्हिंयाँ म्हुँइँस क्हिने ग्वार ह्रिइमुँ;
दिलेया च्हैंब-मैंब लल् आखाँबै म्हिइ चु ताँ क्होल् आखाँ; आमादुइ चु ताँ क्होल् आखाँ।
दिलेया ङ क्हेमैंने बिमुँ, ह्रोंसए अलिने ह्रिस खबै म्हिइ दण्ड योंम्, धै ह्रोंसए अलिने म्हि आच्हिल्ले पोंबै म्हिइ थेबै म्हि च्होंए उँइँर रामा ज्वाफ पिंल् त्हुम्। छलेन ह्रोंसए अलिने ‘क्हि आमादु’ ग बिबै म्हि नर्गर्बै मिर फेल् त्हुब्मुँ।
दिलेया चइ छले मैंरिमा परमेश्वरजी चने बिइ, ‘ओ आमादु! तिंयाँ म्हुँइँसर्न क्हि सिल् त्हुब्मुँ। तारे क्हिइ साँथेंबै सै न्होर खाबल् तब्मुँ?’”
चमैंइ परमेश्वरलाइ ङो सेनाबिलेया परमेश्वरलाइ लल् त्हुबै मान आल। धै चमैंइ खोंयोंइ परमेश्वरलाइ धन्यबाद आपिं, उल्टो चमैं ह्रोंसए सैंर तो मैंमुँ चन् लसि केर आफेब् तयाइ, छतमा चमैंए बुद्धि आरेबै खोक्रो सैं मिछु तयाइ।
म्हिमैंइ परमेश्वरलाइ पिंल् त्हुबै मान आपिं, छतसि चमैंइ तो लदा ङ्हाँम् लरिगे बिसि पिवाइ।
(चमैंइ आसेल्ले लबै केमैंए बारेर पोंबै या फा पिन् तबै ताँ ग।)
ह्याबै त्हिंइजरे परमेश्वर आम्हाँदिब्मैंइ धोंले क्हेमैंइ ब्यभिचार लब, आछ्याँबै सैं मैंब, प्हा को तब, सैल् लब, छेरन् ब्योंबै कु पूजा लसि ल्हें त्हे खेरो वाइ।