3 तलेबिस्याँ ङइ लबै आछ्याँबै केमैं ङइ सेइमुँ, ङइ लबै पाप खोंयोंइन ङइ मैंरिम्।
लिउँइँ क्हिए उँइँर ङ पापि ग बिसि ङइ बिल, धै ङइ लबै आछ्याँबै केमैं ङइ आलो। “ङइ लबै आछ्याँबै केमैं याहवेहए उँइँर बिब्मुँ,” बिसि ङइ बिइ, धै ङए पापमैं क्हिजी क्षमा लमिंइ। तिस्याँदे मैंन्
ङइ छेरन् ङ्हाँबै केमैं लइमुँ बिसि ङइ क्हिने बिइमुँ; ङइ लबै आछ्याँबै केमैंइ लमन् ङइ शोक लइमुँ।
तलेबिस्याँ ङए फिर ल्हें दुःख तइमुँ; ङइ लबै आछ्याँबै केमैंइ लमा ङ क्र ओलै आखाँन् तयाइमुँ; क्रप्हो भन्दा ल्हें दु:खमैं ङए फिर तबइले ङइ मि या छेन्ले आम्रों; छतसि ङए सैं बेल्ले च्योंयाइमुँ।
ङए शत्तुरमैंइ “चु खोंयों सियाब् ङ्हे चुए मिं क्ह्र खोंयों म्हयाब् ङहे?” बिसि ङए बारेर आछ्याँबै ताँमैं लमुँ।
पापमैं लोइरि थेंबै म्हिल खोंयोंइ छ्याँब आत, दिलेया “पापमैं लइमु” बिसि पिवाबै म्हिइ आशिक योंम्।