15 ओ याहवेह, ङलाइ पोंल् ह्रब् लमिंन्, धै ङइ क्हिए मिंन् थेब् लब्मुँ।
यहूदाइ बिइ, “ङिइ क्हिने तो बिब, चु ताँर ङिइ खैले आङिं बिल् खाँमुँ? क्हिए केब्छैंमैंए आछ्याँबै केमैं परमेश्वरजी उँइँमिंइमुँ। तारे नेंदोंर च प्ह्येल स्याबै म्हि मत्त्रे आङिं, ङि ताँन् क्हिए केब्छैंमैं तइ।”
क्हिए सुँउँइँले त्होंबै ताँन् ठिममैंए बयन ङइ लमुँ।
यरूशलेमर्बै तगररि ङइ क्हिए मिं थेब लरिमा क्हिजी ङलाइ जोगेमिंबइले ङ सैं तोंसि चर टिल् योंरिगे बिसि ङ कालए सुँउँइँले फ्रेमिंन्।
छबिमा याहवेहजी चने बिइ, “म्हिए सुँ खाबइ बनेइ? म्हिलाइ लडा, न्ह आथेब, मि म्रोंब, आम्रोंब खाबइ लमिंम्? ङ याहवेहजीन् आङिं वा?
म्रुँइ चने ‘ओ थु, क्हि ब्ह्यार खिल् त्हुबै क्वें आखिल्ले खैले न्होंर खल?’ बिसि ङ्योएमा चइ तोइ बिल् आखाँल।
झाइले येशूजी मुउँइँ ङ्ह्योसि ह्रिंग्यो सो सेंसि चने “इफ्फाता” बिइ। (छ बिब “थोंयाँन्” बिब् ग।)
ठिमर्बै ताँ ठिम म्हाँदिब्मैंए ल्हागिर्न बिब ङिइ सेइमुँ। छतमा ताँन् ह्युलर्बै म्हिमैं परमेश्वरए उँइँर निसाफर रामा खाबज्यै या तोइ पोंबै घ्याँ आरे।
छतसि येशूए मिंउँइँले परमेश्वरए सैं तोंबै ख्रो खोंयोंन् बिलै ङ्योइ पिंरिले। “येशू ङए प्रभु ग,” बिब्मैंइ परमेश्वरए छ्याँबै बयन लदै पोंस्याँ, चुन् ङ्योइ परमेश्वरए मिंर पिंबै ख्रो धों तब् ग। छले ङ्योइ येशू ख्रीष्टन् प्रभु ग बिबन् परमेश्वरए सैं तोंन् लबै ख्रो ग।