11 दिलेया क्हि ङाँइँले ग्वार योंब्मैं सैं तोंरिगे, धै चमैं खोंयोंइन सैं तोंदै क्वे प्रिंरिगे। धै क्हिए मिंलाइ म्हाँया लब्मैं क्हिनेन् सैं तोंरिगे बिसि चमैं जोगेमिंन्।
च्हलाइ मान लसि फ्योद्, छ आलस्याँ खी ह्रिस खब्मुँ, धै क्हेमैं घ्याँर्न सिब्मुँ, तलेबिस्याँ खी युनन् ह्रिस खम्। खीए प्हलेर ग्वार ह्रिबर ह्याब्मैंइ आशिक योंब्मुँ।
“चम् ठिक के लबै म्हि ग,” बिसि ङए बारेर छ्याँबै ताँ पोंब्मैं सैं तोंसि छिं ङ्हाँल् योंसि कै तेरिगे। “ह्रोंसए के लबै म्हिल बिब् धों पोंब् धों तब् म्रोंसि याहवेह सैं तोंइमुँ। छतसि खीए मिं थेब् तरिगे!” बिसि चमैंइ खोंयोंन् बिरिगे।
दिलेया क्हिलाइ म्हैब्मैं ताँन् क्हिलाइन मैंसि सैं तोंरिगे धै छिं ङ्हाँरिगे! “क्हिजी जोगेमिंइ!” बिसि धन्यबाद पिंब्मैंइ खोंयोंइन् बिलै “याहवेह बेल्ले थेब मुँ!” बिसि बिरिगे!
छले पापिमैंइ दण्ड योंब् म्रोंसि ठिक के लब्मैं सैं तोंब्मुँ; धै दुष्ट म्हिमैंए कोर चमैंइ प्हले ख्रुब्मुँ।
खर्कमैं र-क्युमैंइ प्लिंइमुँ, धै ब्याँसिमैं रा-रोमैंइ प्लिंइमुँ। छतसि ताँन् क्ह्रिमा चमैंइ कै तेसि सैं तोंदै क्वे प्रिंम्।
दिलेया ठिक के लब्मैं बिस्याँ सैं तोंरिब्मुँ; चमैं परमेश्वरए उँइँर सैं तोंरिगे; चमैं सैं तोंबै कै तेरिगे!
च क्ल्ह्योर्बै हग खीए के लबै म्हिमैंए प्हसेमैंइ योंब्मुँ, धै खीलाइ म्हाँया लब्मैं चर टिब्मुँ।
परमेश्वरलाइ म्हाँया लब्मैं नेरो खीए सैंर मैंब् धोंले लरिगे बिसि त्हाँब्मैंए ल्हागिर खीए पबित्र प्ल्हजी तोन्दोंरि सैर छ्याँबन् लमिंम् बिब ङ्योइ सेइमुँ।
चु ताँए बारेर परमेश्वरए छ्वेर छले प्ह्रिइमुँ, “म्हिमैंइ खोंयोंइ आम्रोंब, खोंयोंइ आथेब, म्हिमैंए सैंरै आमैंबै ताँमैं, परमेश्वरजी खीलाइ म्हाँया लब्मैंए ल्हागिर तयार लथेंइमुँ।”
खैबै दुःख तलेया तोइ आङ्हाँन्ले ढुक्काले टिबै म्हिइ आशिक योंब्मुँ, तलेबिस्याँ बिश्वासए जाँच तमा सैदिल् खाँबै म्हिइ लिउँइँ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंब्मुँ। चु छ्ह परमेश्वरजी खीलाइ म्हाँया लब्मैंलाइ पिंम् बिसि बाछा फैइमुँ।
ओ ङए खोबै अलि-अङाँमैं, ङए ताँ थेद्, परमेश्वरजी चु ह्युलर्बै ङ्हाँदुमैंलाइ खीए फिर्बै बिश्वासर भोंब् लमिंसि स्वर्ग ग्याल्सर्बै हगवालमैं तबर त्हाँब, आङिं वा? खीलाइ म्हाँया लब्मैंने चु ग्याल्स पिंम् बिसि खीजी बाछा फैब, आङिं वा?
(ओ स्वर्ग, च सहर थुँयाब् म्रोंसि सैं तोंन्! ओ परमेश्वरए म्हिमैं, कुल्मिंबै चेला चिब्मैं नेरो अगमबक्तामैं क्हेमैं ताँन् सैं तोंन्। तलेबिस्याँ च सहरइ क्हेमैं बेल्ले दुःख पिंल, छतसि परमेश्वरजी चलाइ नास लवाइ।)