2 मुँयुमैंए न्होंर क्हि बेल्ले छ्याँब मुँ; क्हि पोंबरै बेल्ले ह्रब मुँ; तलेबिस्याँ परमेश्वरजी खोंयोंन् बिलै क्हिए फिर आशिक पिंरिम्।
क्ह्रोंसेंन्ले क्हिजी चलाइ खोंयोंइ आखाँबै आशिक पिंइमुँ, धै क्हि चने तमिंबइले चए सैं खोंयोंन् बिलै तोंरिम्।
छ्याँबै सैं नेरो छ्याँबै सुँले पोंबै म्हिल म्रुँ या थु तम्।
छलस्याँ छ्याँबै घ्याँर खैले प्रल् त्हुम् बिबै ताँ क्हिइ सेब्मुँ, धै क्हिए म्हदेइ ज्ञान बुद्धिए ताँ पोंब्मुँ।
कोंर फेनेमा चमैंए उँइँर येशूए रुप फेर्दियासि खीए लि त्हिंयाँ धोंले चारयाइ।
ताँन् म्हिमैंइ “चुम् स्वाबै म्हि मुँन!” बिसि खीए छ्याँबै बयन लइ, धै खीजी पोंबै सैं तोंबै छ्याँबै ताँमैं थेसि चमैं ताँन् प्लेटोयाइ। धै “चुम् योसेफए च्ह आङिं वा?” बिसि चमैंइ बिइ।
परमेश्वरए बचन म्हिए क्हो किंसि ङ्योए म्हाँजोर युसि टिइ। खी दयाम्हाँया मुँब नेरो कह्रोंसेंन्बै ताँ पोंमल खीए चारबै ह्वे ङिइ म्रोंइमुँ, च चारबै ह्वे परमेश्वर आबाउँइँले युबै घ्रि मत्त्रे च्हल् मुँल।
सिपाइमैंइ बिइ, “चु म्हिइ पोंब् धों तबै छ्याँबै ताँ अरू खाबज्यै खोंयोंइ आपोंइँमुँ!”
ङ्योए ल्हागिर छाबै म्हि घ्रि ख्रो पिंबै खेगि क्रथे तल् त्हुम्, तलेबिस्याँ येशू पबित्र, छ्याब् आरेब नेरो तोइ पाप आरेब मुँ। छतसि परमेश्वरजी पापि म्हिमैंउँइँले स्यो लसि खीलाइ स्वर्ग भन्दा ताइ थेंमिंइमुँ।