4 सैं तोंदै धन्यबाद पिंबै म्हिमैंए चिब ङ तल। छतसि परमेश्वरए मिं क्वेबर ह्याबै ल्हें म्हिमैंने क्ह्रिसि ङइ चमैंलाइ परमेश्वरए धिंउँइँ बोब्रें लमल। चु ताँमैं मैंरिमा ङए सैं बेल्ले नम्।
धन्यबाद पिंदै खीए तगरउँइँले न्होंर होंन्, धै खीए मिं क्वेदै खीए ह्युमैंर ह्याद्! धै खीए मिं थेब् लदै धन्यबाद पिंन्,
धै मिग्लि कोंबै क्यु थुँइमुँ। तलेबिस्याँ क्हिजी ङलाइ क्वेसि तिराइ भ्योंवाइमुँ।
“चमैंए परमेश्वर खनिर मुँ?” बिसि अरू ह्रेंमैंइ तले बिमुँ?
“लु, ङ्यो याहवेहए धिंर ह्याले!” बिसि म्हिमैंइ ङने बिमा ङए सैं तोंइ।
“क्हिए न्होंर शान्ति तरिगे!” बिसि ङए आघें-अलिमैं नेरो ङए थुमैंए ल्हागिर ङइ बिब्मुँ।
म्हिमैंने बालु परमेश्वरए धिंर ह्यामा ङि ङ्हिंना-ङ्हिंनइन ह्रोंसए सैंर्बै ताँमैं घ्रिइ घ्रिने बिमल।
छतसि ओ म्हिमैं, खोंयोंन् बिलै खीनेन् भर थेंन्; खीए ओंसों ह्रोंसए सैंर्बै ताँ बिद्; तलेबिस्याँ ङ्योए ग्वार ह्रिबै क्ल्ह्यो परमेश्वर ग। तिस्याँदे मैंन्
“चमैंए परमेश्वर खनिर मुँ?” बिसि अरू ह्रेंमैंइ तले बिए? क्हिए के लब्मैंए बग्दिबै कोए खी क्हिजीन् किंम् बिसि अरू ह्रेंमैंइ सेरिगे! ङिज्यै या म्रोंरिगे!
क्हिजी ङिए खागु टिबै ह्रेंमैं प्होंबर खल् पिंइमुँ, धै ङिए शत्तुरमैंइ ङिलाइ प्ह्रम्।
“दिलेया अब्राहामइ बिइ, ‘बाबु, क्हिइ मैंन्। क्हिए छ्हर छ्याँ-छ्याँबै सैमैं योंसि क्हिइ सुखले छ्ह थोइ। दिलेया लाजरसइ दुःखै दुःखर्न छ्ह थोइ। दुःख योंलेया चइ परमेश्वर मैंइ, क्हिइ बिस्याँ परमेश्वर खोंयोंइ आमैं, ङम् ङन् ग बिसि टिइ। छतसि तोगो लाजरसइ चुर सुख योंइमुँ, क्हिइ बिस्याँ चर दुःख योंइमुँ।
ङ छुइले ह्यामा ङने तोन्दोरि मुँल, तोगो ङने तोइ आरे, याहवेहजी ङलाइ क्होत्तेन् एभइ। छतसि क्हेमैंइ ङने नाओमी आबिद्। याहवेह ङए बिरोदर मुँ, तान् भन्दा थेबै परमेश्वरजी ङए फिर थेबै दु:ख तल् पिंइमुँ।”