5 ङए शत्तुरमैंइ “चु खोंयों सियाब् ङ्हे चुए मिं क्ह्र खोंयों म्हयाब् ङहे?” बिसि ङए बारेर आछ्याँबै ताँमैं लमुँ।
ङए शत्तुरमैंइ त्हिंतिमिन् ङलाइ स्यारम्; ङलाइ प्ह्रसि निस्युब्मैंइ ङ खै ङहाँल् त्हुइमुँ चमैंया छान् ङ्हाँल् त्हुरिगे बिसि आगुलाइ सराप पिंम्।
ङलाइ सैल् म्हैब्मैंइ ङ सैबै ल्हागिर ङो चुम्; ङए न्होह्रों लल् म्हैब्मैंइ ङलाइ सैबै मत लम्। छले चमैं खोंयोंन् बिलै ङए बिरोधर जाल रोरिम्।
तलेबिस्याँ ङइ लबै आछ्याँबै केमैं ङइ सेइमुँ, ङइ लबै पाप खोंयोंइन ङइ मैंरिम्।
क्ह्रोंसेंन क्हिजी ङए खों छ्याँब् तरिगे ङ्हाँम्, छतसि क्हिजी ङए सैंर ज्ञान-बुद्धिए ताँमैं झोंमिंम्।
ङए शत्तुरमैंइ त्हिंइतिमिन् ङलाइ ल्हाम्; ल्हें म्हि ह्रिस उँइँदै ङने नेबर खम्।
ङए ल्हागिर तोन्दोंरि लमिंबै ताँन् भन्दा थेबै परमेश्वरनेन् ङइ ग्वार ह्रिइमुँ।
परमेश्वरजी ङ्योए फिर दयाम्हाँया लरिगे, ङ्योए फिर आशिक पिंरिगे, धै खीए लि ङ्योए फिर चारमिंरिगे! तिस्याँदे मैंन्
ङए फिर दयाम्हाँया लसि ङ ङाँइ तोमिंनु; ह्रोंसए के लबै म्हिलाइ क्हिए शक्ति पिंनु, धै ह्रोंसए केब्स्योए च्हलाइ जोगेमिंनु।
ओ प्रभु, ङए फिर दयाम्हाँया लमिंन्, तलेबिस्याँ ङ त्हिंइतिमिन् क्हिए मिं किंरिम्।
ठिक के लब्मैंलाइ मैंमा आशिक खम्, दिलेय दुष्टल मिं-क्ह्रन् म्हयाम्।