12 तलेबिस्याँ ङए फिर ल्हें दुःख तइमुँ; ङइ लबै आछ्याँबै केमैंइ लमा ङ क्र ओलै आखाँन् तयाइमुँ; क्रप्हो भन्दा ल्हें दु:खमैं ङए फिर तबइले ङइ मि या छेन्ले आम्रों; छतसि ङए सैं बेल्ले च्योंयाइमुँ।
चइ आघें-अलिमैंने बिइ, “ङए चाँदिए मुइम् एमिंन उ तो जा? ङ्ह्योत्ति, चुर ङए नेंदोंए सुँर्न मुँ।” छ बिब् थेमा चमैंए सैंइ क्ल्ह्यो पिवाइ। चमैं ङ्हिंसि त्हारदै खें-खेंमैं न्होंर “परमेश्वरजी ङ्योने चु तो लगे?” बिबर होंइ।
कालए छोइ ङलाइ फैइ; क्रोंर्बै दुःख ङ फिर खइ; दुःख नेरो शोक ङलाइ प्लेइ।
ह्रोंसइ लबै गल्तिमैं खाबइ सेल् खाँम् रो? खाबज्यै सेल् आखाँ। छतसि ङइ था आसेल्ले लबै गल्तिमैं क्षमा लमिंन्।
ङइ लबै आछ्याँबै केमैंइ ङ क्र समा हुवाइमुँ, छले ङइ लबै आछ्याँबै केमैं ल्हें तयाबइले ङ क्र ओलै आखाँन् तयाइमुँ;
झाइले दिन ह्रोसे क्हिने फैबै भकल ङइ पूरा लमा ङ क्हिए मिं खोंयोंन् बिलै थेब् लसि क्वे प्रिंब्मुँ।
तोन् तोर्न ङलाइ आखोब्मैं ङए क्रप्होमैं भन्दा ल्हें मुँ; तोन् तोर्न ङए शत्तुरमैं ल्हें मुँ; चमैंइ ङ सैल् म्हैम्। ङइ आलुडिबै सैमैं या चमैंइ खैले बिलेया पिंन् बिम्।
ङए सैं नेरो ज्यु ङ्हिंन-ङ्हिंन् भों आरेलै खाँम्, दिलेया परमेश्वरजी ङए सैंर भों पिंम् धै खोंयोंन् बिलै ङए चैदिबै सै क्हिन् ग।
ह्युलर ङ्हिंन् ङ्हाँन् तब्मुँ बिसि म्हिमैं मुर्छा तयाब्मुँ। तलेबिस्याँ च त्हेर मुर्बै सैमैं या लायाब्मुँ।
ङ्योए ल्हागिर ख्रो पिंबै खेगि क्रथेजी ङ्योए दुःखर ल्होल् खाँम्। तलेबिस्याँ ङो चुसि ङ्योलाइ पापर च्होवाब् धोंले खीलाज्यै या पापर च्होवाबै ल्हागिर तोन्दोंरि सैर ङो चुल, दिलेया खैबै ङोज्यै या खीलाइ पापर च्होवाल् आखाँ।
तलेबिस्याँ ङ्योलाइ परमेश्वर ङाँर बोबर ख्रीष्टै या पापिमैंए ल्हागिर तिल सिमिंइ। पापिमैंए ल्हागिर खीजी दु:ख योंइ। दिलेया म्हिमैंइ खीलाइ सैवालेया प्ल्हए शक्तिजी खीलाइ सोगों लमिंइ।