9 ओ याहवेह, ङए सैंर मुँबै ताँन् ताँमैं क्हिजी सेइमुँ; ङए दुःख या क्हिजी म्रोंइमुँ।
ओ याहवेह! दुःख योंब्मैंए प्राथना क्हिजी थेम्; क्हिजी चमैंए सैं भोंब् लम्, धै चमैंइ ग्वार ह्रिब क्हिजी थेम्।
तिंयाँ समा आफिबै म्हिमैंइ याहवेहए मिं थेब् लरिगे धै लिउँइँ खबै पुस्तामैंए ल्हागिर चु ताँ प्ह्रिसि थेंरिगे।
ङए सैंर ल्हें न्हुँ मुँ, छतसि ङए ज्यु ह्रिब नेरो ट्हुबि मत्त्रे तइमुँ।
ङ क्रोसि तोइ लल् आखाँब् तइमुँ; म्हुँइँस ह्रोंसे ङ क्रो-क्रोइ ङए क्ह्ल्यो प्हाँइमुँ, धै ङए मिग्लिइ ङए क्रेगु या प्हाँइमुँ।
नथानेलइ खीने ङ्योएइ, “क्हिजी ङ खैले ङो सेइ?” येशूजी बिइ, “फिलिपइ क्हि हुइब् भन्दा ओंसोंन् ङइ क्हि तुँबुए धुँ न्होंर म्रोंल।”
चु ज्युर मुँमा ङ्योलाइ दुःख तम्, स्वर्गर्बै ज्युर मुँमा दुःख आत। छतसि क्वें फेर्दिब् धोंलेन् ज्यु या फेर्दिल् योंस्याँ तमल बिबै सैं खम्।