8 ह्रिस आलद्, ह्रिस लब पिवाद्। सैं च्योंब् आलद्, छाबै बानि ब्योरइ आछ्याँबै घ्याँउँइँ ल्हैदिवाम्।
धै “ताँन् म्हिमैं स्युर्गु ग!” बिसि ङ आदेबै त्हेर बिइ।
ङ्हिंबै त्हेर ङइ बिइ, “क्हि ङाँइँले ङ ह्रेंगो तइमुँ।” दिलेया ल्होमिंन् बिसि क्हिने ग्वार ह्रिमा क्हिजी ङए ताँ थेमिंइ।
दिलेया दुष्टमैंइ पोंब् धोंले ङज्यै या पोंस्याँ क्हिए सन्तानलाइ ङइ दु:ख पिंमल।
युनन् ह्रिस आखबै म्हि बुद्धि मुँबै म्हि ग, दिलेया युनन् ह्रिस खबै म्हि आमादु ग।
ल्हडेंर नेबर ह्याबै म्हि भन्दा युनन् ह्रिस आखबै म्हि थेब ग, ह्रिस थाम्दिल् खाँबै म्हि सहरलाइ ट्होबै म्हि भन्दा थेब् ग।
दिलेया चु ताँमैं योनाइ तिफुँइ आखोसि झन् बेल्ले ह्रिस खइ।
परमेश्वरजी योनाने बालु बिइ, “लौकाए धुँ सियामा क्हि च्हौ थेबै ह्रिस तले खल?” योनाइ बिइ, “ङ ह्रिस खब ठिक मुँ! ङ च्हौ ल्हें ह्रिस खइ ङ सिबर होंइ!”
ह्रिस खनाबिलेया पाप केमैं आलद्। ह्रिस खलेया त्हिंयाँ लिब् भन्दा ओंसोंन् क्हेमैंए ह्रिस म्हल् त्हुम्।
ताँन् खालर्बै आछ्याँबै ताँमैं, ह्रिस खब, ह्रिस लब, गाल् केब, प्होंगि कैगि लब पिवाद्।
दिलेया तारे क्हेमैंज्यै चु ताँन् सै पिवाद्: ह्रिस खब ने आगुए फिर ह्रिस लब, आगु स्यारब, ह्रोंसए सुँउँइँले आछ्याँबै ताँ पोंब पिवाल् त्हुम्।