2 ङए सोइ याहवेहर्न सैं तोंरिब्मुँ; दुःख योंब्मैं चु ताँ थेसि छिं ङ्हाँब्मुँ।
खीन् पबित्र मुँ बिसि खीए मिं थेब् लद्; याहवेहलाइ म्हैब्मैंए सैं तोंरिगे।
क्हिजी बिबै ताँर ङइ आशा थेंइमुँ; छतसि क्हिलाइ मान लब्मैं ङलाइ म्रोंसि सैं तोंरिगे!
ङइ क्हिए मिं थेब् लल् खाँरिगे बिसि झेलर च्युब् धों तबै दुःखउँइँले ङ फ्रेमिंनु! छले क्हिजी ङए फिर छ्याँब् लब् म्रोंसि ठिक के लब्मैं ङए कारर्ग्युले खागु तखब्मुँ।
ङिए सैं खोंयोंइ बिलै परमेश्वरर्न तोंरिम्, धै ङि खोंयोंन् बिले क्हिए मिं क्वेरिम्। तिस्याँदे मैंन्
छतसि “थेब् प्हैंदा ङ्हाँब्मैं प्रभुजी लबै केर्न थेब् प्हैंरिगे,” बिसि परमेश्वरए छ्वेर प्ह्रिइमुँ।
परमेश्वरए छ्वेर छले प्ह्रिइमुँ, “खाबज्यै या थेब् प्हैंसि पोंदा ङ्हाँस्याँ, चइ याहवेहजी लबै केर्न प्हैंसि पोंरिगे।”