10 ङए आबा-आमाइ ङलाइ वाथेंलेया याहवेहजी ङलाइ समल्दिब्मुँ।
छतसि ङए अलिमैंए म्हाँजोर ङ ङो आसेब् धोंन् तइमुँ, ङए त्येमैंए ङाँर ङ स्याँ तइमुँ,
म्हिए शत्तुर ह्रोंसए परवा न्होंर्बैन् तब्मुँ।
ङ्ह्योत्ति! त्हे खसिन् मुँ, खल् खाँइ। च त्हेर क्हेमैं खन्तोदोंन् प्हुँयासि ह्रों-ह्रोंसए धिंर ह्याब्मुँ धै ङ घ्रिन् वाथेंब्मुँ। दिलेया ङ घ्रि आरे, तलेबिस्याँ आबा ङने बालुन् मुँ।
चमैंइ च म्हि बैरु तेवाइ बिब येशूजी थेइ, छतसि येशूजी चने त्होसि “क्हि ‘म्हिए च्हए’ फिर बिश्वास लम्मा?” बिसि ङ्योएइ।
ङइ ओंसों रोमर्बै अड्डारि राइ पोंमा खाबज्यै या ङए ख आल। बरु ताँन् ङलाइ वाथेंसि छ्युडिह्याइ। दिलेया चु ताँए दोष चमैंलाइ आल्हैदिरिगे।