14 क्यु ङेयाब् धोंले ङए भों नुयाइमुँ, ङए ह्रिबए जोर्निमैं ताँन् प्ल्ह्याइमुँ। ङए खों युलुयाबै मम् बत्ति धोंन् तयाइमुँ।
ङए ताँन् ह्रिबमैं ङइ च्योल् खाँम्, म्हिमैंइ आछ्याँबै सैंले ङ ङाँइ ङ्ह्योबै ङ्ह्योबन् लम्।
तलेबिस्याँ ङए छ्ह दुःखर, नेरो ङए त्हिंइमैं शोकर थोइमुँ, ङइ लबै आछ्याँबै केमैंइ लमा ङए भों नुयाइमुँ, धै ङए ह्रिब्मैं या ङ्युयाइमुँ।
चमैंइ ङलाइ प्ह्रमा “क्हिइ लबै के ङिए मिइन म्रोंल् योंइ!” बिसि अझै ङए बिरोधर्न पोंम्।
खैले खैंइ मिगु बोमु, छलेन क्हिइ चमैंलाइ बोब्मुँ; मिए ङाँर क्योलों युलियाब् धोंले परमेश्वरए उँइँर आछ्याँबै के लब्मैं नास तयाब्मुँ!
छतमा खीजी चमैंने बिइ, “ङए सैंर थेबै शोक तसि सिब् धोंन् तइमुँ। क्हेमैं न्हरु आच्हुल्ले ङने बालुन् चुर्न टिद्।”
च त्हेर येशूए सैंर बेल्ले दुःख मुँल। छतमा यो छ्युँ लदै खीजी प्राथना लरिमा खीए छैब् थे-थेब कोए थब्लो धों तब सर तेरिल।
“तोगो ङए सैं खैता-खैता ङ्हाँइमुँ। छतसि ङइ तो बिले? ‘ओ आबा, चु खबि छेबै दुःखउँइँले ङ जोगेमिंन्,’ बिब् उ? आङिं, तलेबिस्याँ चु दुःख नोबै ल्हागिर्न ङ चु ह्युलर युब् ग।