8 याहवेहए ठिममैं ठिक मुँ, खीजी ल्हैदिबै के लइ बिस्याँ सैं तोंल् योंम्। याहवेहजी बिबै ताँमैं ठिक मुँ, च ताँमैंइ ङ्योए न्ह मि थोंमिंम्।
तलेबिस्याँ अब्राहामइ ङइ बिबै ताँमैं ङिंइ, धै ङइ लद् बिबै केमैं या लइ।”
खीजी लबै निसाफमैं चमैंइ ङिंरिगे, धै खीए ठिममैं म्हाँदिरिगे बिसिन् चु ताँन् तब् ग। याहवेहए मिं थेब् लद्!
खीए योजी लबै केमैं भर लल् खाँब नेरो ठिक मुँ; खीजी के ल्हैदिबै ताँमैं भर लल् खाँब तम्।
क्हिए ताँ ङए प्हलेमैंए ल्हागिर बत्ति ग, धै ङ प्रल् त्हुबै घ्याँर ङलाइ डोरेबै ह्वे ग।
ओ याहवेह, क्हिए मिं थेब् तरिगे! क्हिए ठिममैं ङ लोमिंन्!
ङइ क्ह्रोंसेंन्बै ठिक केमैं लसि प्रइमुँ; छतसि दुःख पिंब्मैंए योर ङलाइ आवाथेंन्।
धै क्हिजी लद् बिबै ताँन् केमैं ङइ लइमुँ; आछ्याँबै के लबै ताँन् घ्याँ ङइ आखो।
क्हिए ताँए अर्थ खोल्दिमिंमा ज्ञान बुद्धि योंमुँ, धै आह्र आसेब्मैं या ह्रब् सेब् तम्।
ल्हें सैन्होर योंबै म्हि सैं तोंब् धोंले क्हिजी बिबै ताँमैं ङिंबर ङए सैं तोंम्।
ङए फिर थेबै दुःख तइमुँ, दिलेया क्हिए ताँमैंइ ङए सैं तोंल् लइमुँ।
क्हिजी पिंबै ठिममैंर ङए सैं तोंरिब्मुँ; धै क्हिए ताँमैं ङ खोंयोंइ म्लेरिब् आरे।
क्हिए निसाफमैं ङलाइ क्हिजी लोमिंम्; छतसि ङए सुँउँइँले खोंयोंन् बिलै क्हिए मिं क्वेबै ताँमैं त्होंरिगे।
क्हिजी बिबै ताँमैंइ ङए सैं तोंन् लइमुँ; च ताँमैंइन ङलाइ छेनाले लोदा सैंदा लम्।
क्हिजी ल्हैदिबै केमैं ताँन् ङइ लइमुँ! छतसि ठिक निसाफ लसि ङलाइ जोगेमिंन्!
ङ खनिर टिलैया क्हिए निसाफमैंए बारेर ङइ भजन प्रिंरिम्।
ङ फापिल् आत्हुबै ल्हागिर क्हिए निसाफमैंइ बिब् धोंले ङए खों छ्याब मुँब आतरिगे।
क्हिए ठिमर्बै ताँमैंइ ङए सैं तोंल् आलस्याँ, ङए दुःखइ लमा ङ सियामल।
याहवेहजी फैबै बाछामैं खोट आरेब मुँ, सए कोदर मिइ ङिखे समा खारिदिबै चाँदि धोंब खीजी फैबै बाछा मुँ।
ओ याहवेह ङए परमेश्वर, ङए फिर मि ङ्ह्योमिंन्, धै ङने ज्वाफ पिंन्, ङलाइ धबै भों पिंन्, आस्याँ ङ क्रोंर फेब्मुँ।
ओ ङए परमेश्वर, क्हिजी ङने ल्हैदिबै के ङइ सैं तोंन्ले लम्, तलेबिस्याँ क्हिए ठिम ङए सैंर मुँ।”
क्हिजी पिंबै ठिमैं ताँनइ भर लल् खाँब मुँ। ओ याहवेह, क्हिए धिं खोंयोंन् बिलै पबित्र मुँ।
चमैं न्होंरि आक्ह्रिबै ताँमैं तोइ मुँस्याँ चमैं ङ ङाँर खम्, धै ङ चमैंए म्हाँजोरि निसाफ लमिंब्मुँ। छलमा ङइ चमैंने परमेश्वरए ठिममैं बिमिंब्मुँ।”
तलेबिस्याँ याहवेहजीन् म्हिमैंलाइ बुद्धि पिंम्, खीए सुँउँइँले ज्ञान बुद्धिए ताँमैं त्होंम्;
परमेश्वरए ताँ छ्याब आरेब मुँ; खीए प्हलेर खब्मैं ताँनल खी ढाल ग।
तलेबिस्याँ चइ बिबै ताँमैं क्हिए ल्हागिर बत्ति ग, धै लोदा सैंदाए ताँमैं क्हिलाइ घ्याँ तेंबै ह्वे ग, धै बानि छ्याँब् तरिगे बिसि हौदिमा छ्याँबै छ्ह थोबर क्हिलाइ घ्याँ उँइँम्।
छतसि ठिमर्बै ताँमैं छेनाले म्हाँदिलै या परमेश्वरए उँइँरि ठिक ठर्दिल् आखाँ। तलेबिस्याँ ठिमर्बै ताँउँइँलेन् म्हिमैंइ पाप तो जा बिसि सेम्।
तलेबिस्याँ ङए सैं घ्रिइ परमेश्वरए ठिम म्हाँदिबर बेल्ले सैं तोंम्,
छ बिस्याँ ङ्यो तो बिले? ठिमन् पाप वा? कत्ति आङिं! ठिम आरेस्याँ ङइ पाप बिब तो जा बिसि आसेमल, तलेबिस्याँ ठिमइ “लोब आलद्” आबिस्याँ ङइ लोब लब तो जा बिसि आसेमल,
तलेबिस्याँ ङ परमेश्वरए ल्हागिर सोरिगे बिसि ओंसोंबै ङइ म्हाँदिबै ठिमइ लमा ठिमए ल्हागिर ङ सिब् धोंन् तइमुँ।
छ बिस्याँ ठिम परमेश्वरजी फैबै बाछाए बिरोधर तइ वा? आत, छाबै ताँ कत्ति तल् आखाँ! म्हिमैंइ खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंरिगे बिसि ठिम पिंब् ग बिस्याँ, ठिमइ लद् बिबै केमैं लसिन् म्हिमैं परमेश्वरए उँइँर ठिक ठर्दिमल।