7 याहवेहए ठिम खोट आरेब मुँ, च ठिमइ सैं सिब्मैंलाइ भों पिंम्। खीजी बिबै ताँमैं भर लल् खाँब मुँ, आह्र आसेब्मैंलाइ च ताँइ बुद्धि पिंम्।
खीए योजी लबै केमैं भर लल् खाँब नेरो ठिक मुँ; खीजी के ल्हैदिबै ताँमैं भर लल् खाँब तम्।
क्हिए ताँ ङए प्हलेमैंए ल्हागिर बत्ति ग, धै ङ प्रल् त्हुबै घ्याँर ङलाइ डोरेबै ह्वे ग।
क्हिजी बिबै ताँमैं ङए ल्हागिर मारा मुइ भन्दा थेब मुँ, च ताँमैंइ खोंयोंइ बिलै ङए सैं तोंन् लम्।
क्हिए ताँए अर्थ खोल्दिमिंमा ज्ञान बुद्धि योंमुँ, धै आह्र आसेब्मैं या ह्रब् सेब् तम्।
ल्हें सैन्होर योंबै म्हि सैं तोंब् धोंले क्हिजी बिबै ताँमैं ङिंबर ङए सैं तोंम्।
खोंयोंन् बिलै तरिगे बिसि क्हिजी क्हिए ताँमैं प्ह्रिथेंइ बिसि ङइ च ताँमैंउँइँले ओंसों ओंनोंन् लोइ।
क्हिजी बिबै ताँमैंइ ङए सैं तोंन् लइमुँ; च ताँमैंइन ङलाइ छेनाले लोदा सैंदा लम्।
मारा नेरो चाँदिए हजार टुक्र भन्दै या क्हिए सुँउँइँले त्होंबै ठिम ङए ल्हागिर बेल्ले छ्याँब मुँ।
फ्रेंसि म्हिइ आछ्याँबै केमैंउँइँले ह्रोंसलाइ खैले जोगेसि थेंल् खाँम्? क्हिए ताँइ बिब् धोंले प्रसिन् ग।
परमेश्वरए बारेर बिब् ग बिस्याँ, खीए घ्याँ बेल्ले छ्याँब मुँ, याहवेहजी बिबै बाछा भर लल् खाँब मुँ; खीए प्हलेर ग्वार योंब्मैं ताँनए ल्हागिर ढाल ग।
खीजी ङ धबै सोगों लमिंमुँ। ङइ खीए मिं थेब लरिगे बिसि खीजी ङ ठिक घ्याँर डोरेमिंम्।
क्हिजी पिंबै ठिमैं ताँनइ भर लल् खाँब मुँ। ओ याहवेह, क्हिए धिं खोंयोंन् बिलै पबित्र मुँ।
आह्र-आसेब्मैं ह्रब्-सेब् तब्मुँ, फ्रेंसि-छमिमैंइ ज्ञान-बुद्धि योंब्मुँ।
“परमेश्वरए छ्वेर खोंयोंइ आखाँबै छ्ह योंम् बिसि क्हेमैंइ म्हैरिम्, ङए बारेर ग्वाइ पिंबम् परमेश्वरए छ्वे ग।
स्योंम्बै अगमबक्तामैंइ ‘खीए फिर बिश्वास लब्मैं ताँनइ खीए मिंउँइँले पाप क्षमा योंम्,’ बिसि खीए ग्वाइ पिंइँमुँ।”
चु ह्युलर्बै म्हिमैंइ लब् धोंबै आछ्याँबै केमैं क्हेमैंइ आलद्, बरु ह्रोंसए सैंर छारा तसि सैं न्होंउँइँले ओंनों छ्याँब तद्। छ तस्याँ मत्त्रे क्हेमैंइ परमेश्वरए इच्छा तो मुँ बिसि था सेल् खाँम्, अथवा तो सै स्वाब मुँ, तो सैइ परमेश्वरए सैं तोंन् लमना, तो सै छ्याँब मुँन बिसि क्हेमैंइ सेब्मुँ।
ङ्योए आशालाइ बडिबर धै ङ्योए फिर तो तलेया सैदिबै भों पिंबर परमेश्वरए छ्वेर प्ह्रिबै ताँन् ताँ ङ्योलाइ लोमिंबर प्ह्रिब् ग।
ल्हें सैर चु केर फेम्! परमेश्वरजी ताँन् भन्दा ओंसों यहूदीमैंलाइन खीए पबित्र ताँ म्हाँदिबर पिंइ।
ख्रीष्टउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ क्हेमैंए सैं न्होंर थेंन्। बेल्ले बुद्धि मुँल्ले घ्रिइ घ्रिलाइ लोमिंसि अर्थि पिंन्। खों न्होंउँइँले धन्यबाद पिंसि परमेश्वरए मिं क्वेबै ल्हागिर भजन, क्वेमैं नेरो पबित्र प्ल्हजी पिंबै क्वेमैं प्रिंसि सैं न्होंउँइँले खीए मिं क्वेद्।
छतसि प्रभुए क्ह्रोंसेंन्बै ताँमैंए ग्वाइ पिंबर फा आपिद्। ङ झेलर मुँबै ताँरै या फा आपिद्। बरु ङ्योए प्रभुउँइँले खबै सैं तोंबै ताँमैं बिप्रमा दुःखन् खलेया सैदिद्।
दिलेया परमेश्वरजी बिबै ताँ बिस्याँ थेबै जग धोंले भोंब मुँ। च जगए फिर पबित्र प्ल्हजी छाप ल्हैदिइमुँ, “प्रभुजी खीए म्हिमैं ङो सेमुँ” धै “प्रभए मिं किंब्मैं ताँन् आछ्याँबै केउँइँले ह्रेंगो तल् त्हुम्।”
तलेबिस्याँ ताँन् छ्याँबै दान बरदानमैं त्हिंयाँ नेरो लयाँ बनेबै परमेश्वरउँइँले युम्। तलेबिस्याँ खी खोंयोंइ ङ्हरि कुरि आत।
स्वर्गदूतइ छबिमा ङ चलाइ फ्योबर पद्खु तइ, दिलेया चइ ङने बिइ, “छ आलद्! ङ परमेश्वरए के लबै दूत मत्त्रे ग। ङज्यै या क्हि नेरो क्हिए अलि-अङाँमैं धोंले येशूए ताँ क्वेंम्। परमेश्वरलाइ मत्त्रे फ्योद्।” तलेबिस्याँ येशूजी पिंबै ग्वाइ अगमबक्तामैंइ पोंइ।