17 ङ भन्दा भोंबै शत्तुर नेरो ङलाइ आखोब्मैंउँइँले खीजी फ्रेमिंइ, तलेबिस्याँ चमैं ङ भन्दा बेल्ले भोंब मुँल।
याहवेह ङने बालुन् मुँ, खीजी ङ ल्होमिंमुँ। छतसि शत्तुरमैंलाइ ङइ ट्होवाब म्रोंब्मुँ।
ङइ ल्हें दुःख योंलै या क्हिजी ङ जोगेमिंम्। ङए शत्तुरमैं ह्रिस खसि ङने छैखमा क्हिजी यो स्योंम्, झाइले ह्रोंसए क्योलो योजी ङ जोगेमिंम्।
ङइ ग्वार ह्रिब थेमिंनु, तलेबिस्याँ ङ थेबै दुःखर फेइमुँ! ङलाइ ल्हाब्मैंउँइँले जोगेमिंनु, तलेबिस्याँ चमैं ङ भन्दा बेल्ले भोंब मुँ!
नुबै क्ल्ह्योउँइँले ह्रोंसए यो स्योमिंनु, प्ल्होंखबै बाडि नेरो आगुए ह्युलर्बै म्हिमैंए योउँइँले ङ जोगेमिंसि फ्रेमिंनु।
ङ्ह्योत्ति, ङए शत्तुरमैं कति ल्हें मुँ, चमैंइ ङलाइ बेल्ले हेल् लम्।
“ओ याहवेह, क्हि धों तब खाब् मुँ? क्हिजी भों आरेब्मैंलाइ ह्रोंस भन्दा भोंबै म्हिमैंउँइँले जोगेमिंम्, छले भों आरेब्मैं नेरो आयों आख्युब्मैंलाइ ह्रुगिदिबै म्हिमैंउँइँले क्हिजी चमैंलाइ जोगेमिंम्,” बिसि ङए ताँन् ज्यु नेरो सैंइ बिप्रम्।
ङए शत्तुरमैं बेल्ले भोंब्मैं मुँ, तोन्-तोर्न ङलाइ हेल लब्मैं ल्हेंन् मुँ।
ओ याहवेह, ङ फिर दयाम्हाँया लमिंन्! ङ्ह्योत्ति, ङलाइ आखोब्मैंउँइँले ङइ बेल्ले दुःख योंल् त्हुइमुँ। छतसि कालए सुँउँइँले ङलाइ जोगेमिंन्।
“दिलेया चए ह्युलर्बै म्हिमैंइ च चिबलाइ आखोमल। छतसि चिब ह्याबै लिउँइँ ‘चु म्हि ङिए फिर म्रुँ तब ङि आसैदि,’ बिद् बिसि थेबै म्रुँ ङाँर चमैंइ स्यार्बो कुलइ।