12 आगुइ क्र ओलै आपिंब्मैंए ख लसि याहवेहजी मुद्दा नेमिंम्, धै ङ्हाँदुमैंए ठिक निसाफ लमिंब्मुँ बिसि ङ सेइमुँ।
दु:ख योंब्मैंइ लबै प्राथना खीजी थेब्मुँ; धै चमैंए प्राथना थेलेया आथेब् धों आल।
फिब्लो पार्दिसि पोंब्मैं, नेरो थेब् प्हैंसि पोंब्मैं याहवेहजी थोवारिगे।
“ङिइ पोंसि पोंइ चमैंलाइ ट्होब्मुँ,” बिसि चमैंइ बिमुँ। “ङिए सुँ ङिलन् ग! ङिए फिर खाब् क्ल्हे तल् खाँमुँ?”
तलेबिस्याँ आगुइ ह्रुगुदिसि दुःख योंबै म्हिलाइ खीजी ल्होमिंम्, हेलै या आल, खीजी ह्रोंसए मोंडा छाबै म्हिमैंउँइँले आलो, चइ ल्होमिन् बिसि ग्वार ह्रिमा खीजी थेम्।
“ओ याहवेह, क्हि धों तब खाब् मुँ? क्हिजी भों आरेब्मैंलाइ ह्रोंस भन्दा भोंबै म्हिमैंउँइँले जोगेमिंम्, छले भों आरेब्मैं नेरो आयों आख्युब्मैंलाइ ह्रुगिदिबै म्हिमैंउँइँले क्हिजी चमैंलाइ जोगेमिंम्,” बिसि ङए ताँन् ज्यु नेरो सैंइ बिप्रम्।
म्हिमैं दुःख तमा चइ रक्षा लब्मुँ, ङ्हाँदुमैंए प्हसेमैंलाइ जोगेब्मुँ, धै आगुए न्होह्रों लब्मैंलाइ चइ न्होंर प्लेवाब्मुँ!
तलेबिस्याँ राजगद्दिर क्हुँसि क्हिजी ठिक निसाफ लइमुँ धै ङइ योंल् त्हुबै सैमैं ङलाइ पिंइमुँ।
आयों आख्युब्मैं बिसि ङ्हाँदुमैंलाइ लुडिबै के आलद्; निसाफ लबै क्ल्ह्योर दु:ख योंब्मैंलाइ ह्रुगुदिबै के आलद्,
कनमैंइ मि म्रोंइमुँ, डुँड्मैं प्रइमुँ, कोर खब्मैं सइमुँ, न्ह आथेब्मैंइ न्ह थेइमुँ, सियाब्मैं सोइमुँ धै ङ्हाँदुमैंने परमेश्वरउँइँले खबै सैं तोंबै ताँ बिमिंइमुँ।