1 आमादुमैंइ ह्रोंसए सैंर “परमेश्वर आरे!” बिमुँ। चमैंइ छेरन् ङ्हाँबै केमैं लमुँ, चमैं छेरन् ङ्हाँन् तब्मैं मुँ; छ्याँबै के लब्मैं खाबै आरे।
पृथ्बीरि म्हिमैंइ ल्हें आछ्याँबै केमैं लब्रें लइ। धै खोंयोंन् बिलै चमैंइ आछ्याँबै ताँमैं मत्त्रे मैंरिब याहवेहजी म्रोंइ।
ङम् ङन् ग बिसि दुष्टमैंइ परमेश्वर आम्है, चमैंइ तोइ ताँरै या परमेश्वर आमैं।
को-कोइ ह्रोंसइ लबै आछ्याँबै केमैंइ लमा मुर्ख तइ, धै ह्रोंसए अपराधइ लमा बेल्ले दुःख योंइ।
आमादुमैंइ ह्रोंसए सैंर “परमेश्वर आरे!” बिमुँ। चमैंइ आछ्याँबै केमैं लमुँ, चमैं छेरन् ङ्हाँन् तब्मैं मुँ; छ्याँबै के लब्मैं खाबै आरे।
तलेबिस्याँ दुष्टमैं छ्याँब् तब् म्रोंसि च थेब् प्हैंब्मैंए फिर ङइ ह्रिस लमल।
दिलेया च्हैंब-मैंब लल् आखाँबै म्हिइ चु ताँ क्होल् आखाँ; आमादुइ चु ताँ क्होल् आखाँ।
“ओ आमादुमैं, क्हेमैं खोंयों समा ज्ञान बुद्धिलाइ तो धोंइ आङ्हाँन्ले प्ररिमुँ? खोंयों समा आउलाइ प्ह्रबै ताँमैं लसि सैं तोंरिमुँ, ओ आमादुमैं, तले जा, क्हेमैंइ ज्ञान बुद्धिलाइ तो धोंइ आङ्हाँब?
बुद्धि योंबै ल्हागिर म्हिमैंइ याहवेहलाइ म्हाँदिल् त्हुम्; दिलेया आमादुइ छ्ह खैलेन् थोलेन् तम् बिमुँ, धै ज्ञान बुद्धिए ताँमैं थेल् आङिं।
ह्रोंसल् बिब् धों तमा सैं तोंमुँ, दिलेया आछ्याँबै केमैं पिब आमादुमैंलाइ छ्याँब आङ्हाँ।
नारि ह्रेंदोर प्ह्रोब् धोंले आमादुलाइ खलर झोंसि म्ल्ह धोंले धोंलेया चइ ह्रोंसए आमादु बानि पिरिब् आरे।
ओ प्हुरिए सन्तानमैं! क्हेमैंन् दुष्ट मुँसेरो खैले छ्याँबै ताँ पोंल् खाँमुँ? तलेबिस्याँ सैंर प्लिंबै ताँमैंन् सुँउँइँले पोंम्।
तलेबिस्याँ म्हिए सैंउँइँलेन् आछ्याँब सैं मैंम्। चु आछ्याँब सैंइ लमा चइ म्हि सैब, आगुए प्ह्रेंस्यो प्रब, ब्यभिचार लब, आगुए सै न्होर ह्योब, स्योर तेब, धै फ्रम्दा क्योम्दा लब छाबै पापमैं लम्।
दिलेया चइ छले मैंरिमा परमेश्वरजी चने बिइ, ‘ओ आमादु! तिंयाँ म्हुँइँसर्न क्हि सिल् त्हुब्मुँ। तारे क्हिइ साँथेंबै सै न्होर खाबल् तब्मुँ?’”
च त्हेर क्हेमैं ख्रीष्टउँइँले ह्रेंगो मुँल, परमेश्वरजी त्हाँबै ह्रें इस्राएलीमैंने बालु आरेल, छतसि क्हेमैं बिदेशिमैं धोंन् तइ टिल, परमेश्वरजी खीए म्हिमैंने बाछा फैसि पिंम् बिबै आशिकए न्होंर क्हेमैं आरेल, धै चु ह्युलर टिमा क्हेमैं परमेश्वरलाइ ङो आसेसि आशा आरेल्ले टिल।
चमैंइ परमेश्वर ङो सेइमुँ बिम्, दिलेया चमैंइ परमेश्वरजी आखोबै केमैं लम्, तलेबिस्याँ चमैंइ छेरन् तबै बानि प्ह्याब्मैं, परमेश्वरजी बिब आङिंब्मैं, झाइले छ्याँबै केए ल्हागिर तोइ केरै आफेब्मैं तम्।
तलेबिस्याँ ओंसों ङ्योइ या आमादु, बिब आङिंब, आतबै केर प्रब, सयल लब, आगुए फिर ह्रिस लब, आगुइ ङ्योलाइ हेल लमल, ङ्योज्यै या अरूलाइ हेल लमल।
दिलेया ङ्हिंब्मैं, येशूए फिर बिश्वास लबर फा पिब्मैं, छेरन् तबै के लब्मैं, म्हि सैमैं, ब्यभिचार लब्मैं, फाफुइ लब्मैं, कु पूजा लब्मैं नेरो स्योर्गुमैं ताँन् प्ल्हइ दु:ख योंबै क्ल्ह्योर ह्याल् त्हुब्मुँ। चर बारुद नेरो लुँरिबै मिए होंल्दों मुँ। चु प्ल्हइ दु:ख योंबै क्ल्ह्यो ग।”