1 ओ याहवेह, दाऊदलाइ मैंमिंन्, चइ योंबै ताँन् दुःखमैं मैंमिंन्।
दिलेया परमेश्वरजी नोआ नेरो चने बालु क्यु झाजर मुँबै ताँन् धिंर न्हबै खेदोमैं नेरो क्ह्योंर्बै खेदोमैं मैंसि पृथ्बीर खैं कुल्मिंइ। धै क्यु ङ्हारबर होंइ।
ङए दुःखर ङ याहवेहने ग्वार ह्रिमा खीजी ङने ज्वाफ पिंम्।
कोंमैंउँइँ ङइ मि ङ्ह्योमुँ। ङलाइ ल्होबर खनिउँइँले युम्?
“लु, ङ्यो याहवेहए धिंर ह्याले!” बिसि म्हिमैंइ ङने बिमा ङए सैं तोंइ।
ओ स्वर्गर्बै राजगद्दिर टिबै परमेश्वर, क्हि ङाँइन ङ ङए मि क्वेइमुँ।
“याहवेह ङ्योने बालु आरेस्याँ!” इस्राएलीमैंइ बिरिगे।
याहवेहए फिर भर थेंब्मैं सियोन कों धों तम्, च कोंलाइ खाबज्यै लाल् आखाँ, खोंयोंन् बिलै तरिम्।
याहवेहजी ङिलाइ सियोनर एपखमा ङि म्होंड धोंन् ङ्हाँइ।
याहवेहजीन् धिं आबनेस्याँ बनेब्मैंए के फाकर्न तम्। याहवेहजीन् सहर आरुँमिंस्याँ रुँब्मैंइ रुँब फाकर्न तम्।
याहवेहलाइ मान लब्मैं नेरो खीए घ्याँर प्रब्मैं ताँनइ आशिक योंम्!
“ङ कोलो मुँब् ओंनोन् चमैंइ ङए फिर ल्हें खे दुःख पिंइमुँ!”
ओ याहवेह, गैरु क्ल्ह्योउँइँले ङइ क्हिने ग्वार ह्रिइमुँ!
ओ याहवेह, ङए सैं थेब आप्हैं, ङ थेब् तदा आङ्हाँ; ह्रोंसइ आक्होबै सैमैं नेरो ह्रोंसइ लल् आखाँबै सैमैंर ङ क्होसि आटि।
ङए दुःख नेरो पिरमैं क्हिजी बिचार लमिंन्, धै ङए ताँन् पापमैं क्षमा लमिंन्।
परमेश्वरजी चमैंए प्ल्हाबै सो हेंबै प्राथना थेइ, धै अब्राहाम, इसहाक नेरो याकूबने ह्रोंसइ फैबै बाछा मैंइ।