141 ङ तोंन् तोर्बै मुँ बिसि म्हिमैंइ म्हि आच्हि, दिलेया क्हिजी ल्हैदिबै केमैं ङइ आम्ले।
ङ कालए सुँर्न फेल् त्हुलैया क्हिए ठिमर्बै ताँमैं ङइ म्लेरिब् आरे।
क्हिजी पिंबै ठिममैंर ङए सैं तोंरिब्मुँ; धै क्हिए ताँमैं ङ खोंयोंइ म्लेरिब् आरे।
म्हयाबै क्यु धों ङ तप्ररिइमुँ; ह्रोंसए केब्छैंलाइ म्हैदु, तलेबिस्याँ क्हिए ताँमैं ङइ आम्लेइमुँ।
दिलेया ङ प्हुँलुँ धोंन् तब् मुँ, म्हि आङिं बिसि म्हिमैंइ ङलाइ तोइ धोंइ आङ्हाँ, धै ङलाइ प्ह्रइमुँ।
ङ बिस्याँ आयोंब् नेरो आख्युब मुँ, दिलेया प्रभुजी ङलाइ मैंम्। क्हिजी ङलाइ ल्होसि ताँन् दुःखउँइँले फ्रेमिंम्। ओ ङए परमेश्वर, युनन् यमिंन्।
प्लबन् तलेया सैं खैता-खैता तब् भन्दा ङ्हाँदु तलेया याहवेहलाइ म्हाँदिब छ्याँब् ग।
अनिया लसि कमैबै ल्हें सै न्होर भन्दा ठिक के लसि योंबै च्युगुदे सै न्होर छ्याँब् ग।
स्योरलिबै ताँ लबै बुद्धि आरबै म्हि भन्दा बरु ङ्हाँदु तलेया भर लल् खाँबै के लब छ्याँब ग।
ओ ङए च्ह, ङइ लोमिंबै ताँमैं आम्लेद्, ङइ बिबै ताँमैं ह्रोंसए खोंर थेंन्।
झाइले येशूजी खीए चेलामैं ङाँइ ङ्ह्योसि बिइ, “ओ आयों आख्युब्मैं, क्हेमैंइ आशिक योंब्मुँ तलेबिस्याँ परमेश्वरए ग्याल्स क्हेमैंलन् ग।
येशूजी चने बिइ, “सेलमैंल रो मुँ, नमेंमैंल च्हों मुँ, दिलेया म्हिए च्ह तनाबिलेया ङल क्र लोबै क्ल्ह्यो या आरे।”
तलेबिस्याँ ङ्योए प्रभु येशू ख्रीष्टजी ङ्योए फिर कति थेबै दयाम्हाँया लइमुँ बिब क्हेमैंइ सेइमुँ। येशू ख्रीष्टने तोन्दोंरि सै मुँलेया क्हेमैंए ल्हागिर ङ्हाँदु तइ। तलेबिस्याँ खीए ङ्हाँदुउँइँले क्हेमैं प्लब् तरिगे बिब खीए सैं मुँल।
ओ ङए खोबै अलि-अङाँमैं, ङए ताँ थेद्, परमेश्वरजी चु ह्युलर्बै ङ्हाँदुमैंलाइ खीए फिर्बै बिश्वासर भोंब् लमिंसि स्वर्ग ग्याल्सर्बै हगवालमैं तबर त्हाँब, आङिं वा? खीलाइ म्हाँया लब्मैंने चु ग्याल्स पिंम् बिसि खीजी बाछा फैब, आङिं वा?