22 तलेबिस्याँ ङ आयोंब आख्युब मुँ, धै ङए सैं बेल्ले नइमुँ।
ङए खों छि धोंले ङ्योंलोंसि काराह्याइमुँ; धै ङइ चब् चबै या म्लेयाम्।
तलेबिस्याँ आगुए फिर म्हाँया लम् बिसि चइ खोंयोंइ आमैं, दिलेया दु:ख योंब्मैं नेरो आयों-आख्युब्मैंलाइ चइ ह्रुगिदिइ, धै सैं चोयाब्मैंलाइ सैयाइ।
दिलेया ङ प्हुँलुँ धोंन् तब् मुँ, म्हि आङिं बिसि म्हिमैंइ ङलाइ तोइ धोंइ आङ्हाँ, धै ङलाइ प्ह्रइमुँ।
ङ ङाँइ तोमिंन् धै ङए फिर दयाम्हाँया लमिंन्, तलेबिस्याँ ङ घ्रिन् मुँ धै ङए फिर दुःख तइमुँ।
ङ बिस्याँ आयोंब् नेरो आख्युब मुँ, दिलेया प्रभुजी ङलाइ मैंम्। क्हिजी ङलाइ ल्होसि ताँन् दुःखउँइँले फ्रेमिंम्। ओ ङए परमेश्वर, युनन् यमिंन्।
ओ याहवेह, ङए प्राथना थेमिंन् धै ज्वाफ पिंन्, तलेबिस्याँ ङ ङ्हाँदु नेरो आयों आख्युब् मुँ।
छबिमा येशूजी चने बिइ, “स्येलमैंला टिबै रो मुँ, नमेमैंला च्हों मुँ, दिलेया ‘म्हिए च्हलम्’ क्र क्ह्युबै क्ल्ह्यो या आरे।”
च त्हेर येशूए सैंर बेल्ले दुःख मुँल। छतमा यो छ्युँ लदै खीजी प्राथना लरिमा खीए छैब् थे-थेब कोए थब्लो धों तब सर तेरिल।
“तोगो ङए सैं खैता-खैता ङ्हाँइमुँ। छतसि ङइ तो बिले? ‘ओ आबा, चु खबि छेबै दुःखउँइँले ङ जोगेमिंन्,’ बिब् उ? आङिं, तलेबिस्याँ चु दुःख नोबै ल्हागिर्न ङ चु ह्युलर युब् ग।
तलेबिस्याँ ङ्योए प्रभु येशू ख्रीष्टजी ङ्योए फिर कति थेबै दयाम्हाँया लइमुँ बिब क्हेमैंइ सेइमुँ। येशू ख्रीष्टने तोन्दोंरि सै मुँलेया क्हेमैंए ल्हागिर ङ्हाँदु तइ। तलेबिस्याँ खीए ङ्हाँदुउँइँले क्हेमैं प्लब् तरिगे बिब खीए सैं मुँल।