16 तलेबिस्याँ आगुए फिर म्हाँया लम् बिसि चइ खोंयोंइ आमैं, दिलेया दु:ख योंब्मैं नेरो आयों-आख्युब्मैंलाइ चइ ह्रुगिदिइ, धै सैं चोयाब्मैंलाइ सैयाइ।
चमैंइ खें-खेंमैंए न्होंर बिइ, “क्ह्रोंसेंन ङ्योइ ह्रोंसए अलिलाइ दुःख पिंबइले तोगो ङ्योइ चु नों योंइमुँ। तलेबिस्याँ चइ ङ्योने यो छ्युँ लसि क्रोसेया ङ्योइ चए ताँ आथे। छतसि चु छाबै दुःख ङ्योए फिर खब् ग।”
दिलेया ओ परमेश्वर, क्हिजी दुःख योंब्मैंए दुःख म्रोंमुँ, क्हिजी चमैंए दुःख ह्रोंसए योर्न किंमुँ, दुःख योंब्मैं ताँन् क्हिए प्हलेर्न खमुँ, खाबै आरेब्मैंलाइ ल्होमिंब क्हिन् ग।
दुष्ट म्हिमैंइ ङम् ङन् ग बिब् प्हैंसि ङ्हाँदु म्हिमैंलाइ ह्रुगुदिम्, चमैंइ लबै चाँजोर चमैंन् फसेरिगे!
सैं चोयाब्मैंने बालु याहवेह तमुँ; धै सैं सियाब्मैंलाइ खीजी सैं क्होल् लमिंमुँ।
दुःख योंब्मैं नेरो आयों आख्युब्मैंलाइ सैबै ल्हागिर, धै क्ह्रोंसेंन्बै घ्याँर प्रब्मैंलाइ नास लबै ल्हागिर, दुष्टमैंइ सेलाँ छेम् धै त्हँले या कुरम्।
ठिक के लबै म्हिमैंलाइ खैले सैल् योंब् ङ्हे बिसि दुष्ट म्हिमैं च्ह्याइ टिम्।
अरूए फिर ल्हयो खब्मैंइ आशिक योंब्मुँ, तलेबिस्याँ परमेश्वरजी चमैंए फिर ल्हयो खब्मुँ।
अरूए फिर ल्हयो आखबै म्हिए फिर परमेश्वरज्यै या ल्हयो खरिब् आरे। दिलेया अरूए फिर ल्हयो खइ बिस्याँ, परमेश्वरजी निसाफ लमा क्हेमैं फिरै या ल्हयो खमिंब्मुँ।