6 “तो सैज्यैया ङलाइ लाल् खाँरिब् आरे, छतमा ङए फिर खोंयोंन् बिलै तोइ दुःख तरिब् आरे,” बिसि चमैंए सैंर मैंम्।
ङ ग्वार योंबर याहवेहए प्हलेर्न खमुँ; छतसि “नमे धोंले ह्रोंसए कोंर प्हुर ह्याद्, बिसि क्हेमैंइ खैले ङने बिल् खाँमुँ,
आमादुमैंइ ह्रोंसए सैंर “परमेश्वर आरे!” बिमुँ। चमैंइ छेरन् ङ्हाँबै केमैं लमुँ, चमैं छेरन् ङ्हाँन् तब्मैं मुँ; छ्याँबै के लब्मैं खाबै आरे।
मुइ पिंमा ब्याज आकिंब, धै तोइ छ्याब आरेबै म्हिमैंलाइ नास लबर घुस (ख्याब) आकिंब, छाबै म्हि क्हिए पबित्र कोंर टिल् योंमुँ। छ लबै म्हिइ खोंयोंइन रक्षा योंम्।
ताँन् सै ठिक तबै त्हेरि ङइ बिइ, “ङ खोंयोंइ ङ्हिंरिब् आरे।”
दिलेया दुष्ट केब्छैंइ ‘ङए क्ल्हे तोगोंन् खरिब् आरे क्हैल्ले खलै’ ङ्हाँसि,
च त्हेर म्हिमैंइ “शान्ति ने सुरक्षा तइमुँ, ङ्योए फिर आछ्याँबै ताँ तोइ तल् आखाँ,” बिरिमा सुत्केरि बेथा ल्हैदिब् धोंले तिखेर्न चमैंए फिर दुःख तब्मुँ। च दुःखउँइँले खाबै या स्योरल् आखाँ।
चइ खैले सयल लसि सुख योंल, छलेन् चए फिर दुःख नेरो शोक तल् पिंन्। तलेबिस्याँ ‘ङ चुर म्रुँस्यो तसि टिइमुँ। म्हरेस्योलाइ धोंले ङलाइ शोक तरिब् आरे, ङ क्रोब-म्होब खोंयोंइ लल् त्हुरिब् आरे!’ बिसि चइ मैंम्।