3 तलेबिस्याँ दुष्टमैं ह्रोंसए सैंर मैंबै आछ्याँबै ताँर्न प्हैंरिम्, चमैंइ खोंबै म्हिलाइ आशिक पिंम्, धै याहवेहलाइ स्यारम्।
चमैंइ ङलाइ प्ह्रमा “क्हिइ लबै के ङिए मिइन म्रोंल् योंइ!” बिसि अझै ङए बिरोधर्न पोंम्।
च सोन् समा चइ “ङम् ङ्हो सब् ग” बिसि मैंलेया म्हिमैंउँइँले चइ थेबै मान इजेत योंलेया
प्लबै म्हिमैंइ खेंमैंए सै न्होरए फिर थेब् प्हैंसि ङलाइ म्हि आच्हिन् ललेया ङ ङ्हिंरिब् आरे।
स्योर तेसि पोंब्मैं क्हिजी नास लम्; म्हि सैब्मैं नेरो लुब्मैंने याहवेह छेरम्।
ओ भोंबै म्हि, आछ्याँबै केमैं लसि क्हि तले थेब् प्हैंल? क्हि तले त्हिंतिमिन् प्हैंरिम्? छाबै म्हि परमेश्वरजी तिफुँइ आखो!
चमैं प्हैंसि ताँ लरिम्; दुष्ट म्हिमैं थेब् प्हैंरिमुँ।
शत्तुरइ बिइ, ‘ङइ चमैं ल्हासि स्याब्मुँ, लुडिबै सैमैं ङ चुब्मुँ, च लुडिबै सैमैंउँइँले तो लदा ङ्हाँमुँ च ङ किंब्मुँ। ङइ ङए सेलाँ (तरवार) ट्हुइसि चमैं सैवाब्मुँ।’
ठिमर्बै ताँ आङिंब्मैंइ दुष्ट म्हिमैंलाइ थेब् लम्; दिलेया ठिमर्बै ताँ ङिंब्मैंइ दुष्ट म्हिमैंए ताँ थोम्।
खीजी धबै चर मुँब्मैंने बिइ, “छेनाले मैंन्, नना ओलिबै लोब् आलद्, तलेबिस्याँ म्हि कति प्ल्होब तनाबिलेया सै न्होरउँइँले क्ह्रोंसेंन्बै छ्ह योंल् आखाँ।”
झाइले ङइ ह्रोंसनेन् क्हिए ल्हागिर ल्हें बर्ष समा योबै रा-रोमैं मुँ। तारे पिरु चदु, थुँनु, धै मोज-मज्जा लसि सुखले टिद्,’ बिब्मुँ।
छतसि चमैं ताँन् खालर्बै आछ्याँबै के, दुष्ट के, लोब लब, ह्रिस लब, सैं आसब, आगुए न्होह्रों तबै केमैं लब, म्हि सैब, प्होंगि मिब, आगुए के न्होंवाब, फ्रम् ताँ लब,
छाबै म्हिमैं ताँन् सिल् त्हुम् बिसि परमेश्वरए छ्वेर प्ह्रिबै ताँ चमैंइ सेना बिलेया चमैंइ च केन् लम्। च्हौ मत्त्रे आङिं, अझै उल्टो च आछ्याँबै के लब्मैंने या क्ह्रिम्।
ह्योमैं, लोबिमैं, प्हा ल्हें थुँसि म्हेरब्मैं, ह्रिस लब्मैं, आगुलाइ लुडिब्मैं, खाबज्यै या परमेश्वरउँइँले योंल् त्हुबै आशिक योंल् आखाँ।
ख्रीष्ट नेरो परमेश्वरए ग्याल्सर ब्यभिचारिमैं, लोबिमैं, आछ्याँबै के लब्मैं खैलसे होंल् आयों बिसि क्हेमैंइ छेनाले सेल् त्हुम्। [अथवा परमेश्वरलाइ आम्हाँदिसेरो चमैंइ खी ङाँइले आशिक आयों।] लोब लबै केमैं परमेश्वरए उँइँर कु पूजा लब् धोंन् ग।
छतसि क्हेमैं ह्युलर्बै सैजरे सैं आह्याद्: फ्रें क्ल्योंब नेरो रण्डिबाजी लसि फोहोरी के आलद्, छाडा आतद्, दुष्ट सैं आप्ह्याब नेरो लोब आलद्। लोब लबम् कु पूजा लब् धों तब् ग।
“तिं-प्हन्हाँ खोंयों मुँले या ङि सहर घ्रिर ह्यामुँ धै चर तिंदिं दे टिसि छों लसि नफा लब्मुँ,” बिबै म्हिमैं, ङए ताँ थेद्!
दिलेया तोगो क्हेमैं ह्रों-ह्रोंसन् ह्रब् प्हैंसि चाँजो लम्। छाबै प्हैंबै ताँमैं ताँन् आछ्याँब् ग।
चु ह्युल नेरो ह्युलर मुँबै सैमैंए म्हाँया आलद्। ह्युललाइ म्हाँया लबै म्हिइ परमेश्वरए फिर म्हाँया आल।