1 दुष्टमैंए सल्लार आप्रब, नेरो पापिमैंइ लब् धोंले आलब, धै परमेश्वर स्यारब्मैंने बालु आटिबै म्हिइ आशिक योंम्।
ओ ङए सो, चमैंए म्हि च्होंर आखो, चमैंने प्रब टिब आलद्, तलेबिस्याँ चमैं ह्रिस खसि म्हिमैं सैवाइमुँ, चमैंइ तो लदा ङ्हाँमुँ चन् लसि क्ल्यामैंए मुल च थोवाइमुँ।
हनोक परमेश्वरने बा-बालुन् प्रमल। छले प्रना-प्रन् चलाइ खाबज्यै आम्रों, तलेबिस्याँ परमेश्वरजी चलाइ क्वे बोवाल।
छलेन याहवेहजी ठिक के लब्मैं प्रल् त्हुबै घ्याँर रक्षा लमिंम्, दिलेया दुष्ट म्हिमैं बिस्याँ नास तबै घ्याँर प्रम्।
ठिक निसाफ लब्मैंइ आशिक योंब्मुँ, धै चमैंइ खोंयोंन् बिलै ठिक के लसि सैं तोंरिब्मुँ।
याहवेहए मिं थेब लद्! याहवेहलाइ मान लब धै खीए ताँमैं सैं तोंदै म्हाँदिबै म्हिइ आशिक योंम्!
ङए परमेश्वरए ताँमैं ङइ छेनाले ङिंरिगे बिसि, ओ दुष्ट के लब्मैं, ङउँइँले ह्रेंगो तह्याद्।
चु आशिकमैं योंबै म्हि ङ्हो सब् ग! याहवेहलाइ परमेश्वर बिसि म्हाँदिब्मैं ङ्हो सब् ग!
याकूबए परमेश्वरजी ल्होमिंबै म्हिइ आशिक योंम्, ह्रोंसए याहवेह परमेश्वरने चइ आशा लम्।
अरू ह्युलउँइँले खबै तोइ आरेब्मैं याहवेहजी रक्षा लम्, आबा-आमा आरेब्मैं नेरो म्हरेस्योमैं खीजी ल्होमिंम्, दिलेया दुष्ट म्हिमैंए चाँजो खीजी फुवाम्।
च्हलाइ मान लसि फ्योद्, छ आलस्याँ खी ह्रिस खब्मुँ, धै क्हेमैं घ्याँर्न सिब्मुँ, तलेबिस्याँ खी युनन् ह्रिस खम्। खीए प्हलेर ग्वार ह्रिबर ह्याब्मैंइ आशिक योंब्मुँ।
ङ सोजो घ्याँर प्रइमुँ ङइ ल्हें म्हिए म्हाँजोर क्हिए मिं क्वेब्मुँ।
याहवेहजी कति ल्हें ल्हयो खमुँ बिसि ह्रोंसैन म्हैसि क्होद्। खीए प्हलेर्न ग्वार योंबै म्हिइ आशिक योंमुँ!
क्ल्ह्योर रोरिमै या चइ आछ्याँबै चाँजोमैंन् लरिम्; छतसि च आछ्याँबै घ्याँर्न प्रम्; छले चइ आछ्याँबै केमैंन् लप्रम्।
ङए बिरोधर ङइ आसेल्ले दुष्टमैंइ लबै चाँजोमैं नेरो आछ्याँबै के लब्मैंइ ङए बिरोधर रोबै जालउँइँले ङलाइ लोथेंन्।
छतसि चमैं खेंमैंए सैंर मैंब् धोंले प्ररिगे बिसि चमैंए सैंर्बै इच्छार्न ङइ पिमिंइ।
ओ स्वर्गर्बै सेनामैंए चिब याहवेह, क्हिए फिर भर थेंबै म्हिइ आशिक योंम्!
ओ ङए च्ह, चमैंने बालु आप्रद्; चमैं प्रबै घ्याँर क्हि आप्रद्,
“ओ आमादुमैं, क्हेमैं खोंयों समा ज्ञान बुद्धिलाइ तो धोंइ आङ्हाँन्ले प्ररिमुँ? खोंयों समा आउलाइ प्ह्रबै ताँमैं लसि सैं तोंरिमुँ, ओ आमादुमैं, तले जा, क्हेमैंइ ज्ञान बुद्धिलाइ तो धोंइ आङ्हाँब?
बुद्धि मुँबै म्हिलाइ ताँनइ म्हाँदिम्, दिलेया छलु म्हुलु लबै म्हिए फिर दु:ख खम्।
बुद्धि मुँबै म्हिने प्रबै म्हि बुद्धि मुँबन् तम्, आमादुमैंने प्रस्याँ नास तम्।
खैच्हिजिले पोंब्मैंए ल्हागिर दण्ड, धै बुद्धि आरेबै म्हिए क्होर प्रिंबै ल्हागिर कोर्रामैं तयार लथेंइमुँ।
दुष्ट म्हिमैंइ लबै केउँइँले नेरो स्योलिबै ताँ पोंबै म्हिमैंउँइँले बुद्धिइ क्हिलाइ जोगेमिंब्मुँ।
आगुलाइ प्ह्रब्मैंलाइ खीजी प्ह्रम्, दिलेया कुरब्मैंलाइ खीजी ल्हयो खम्।
दिलेया दुष्ट म्हिमैं प्रबै घ्याँ बिस्याँ बेल्ले मिछु खैब् धों तम्; तो सैर प्हले थुरइमुँ बिसि चमैंइ आसे।
क्हि बुद्धि मुँब् तइ बिस्याँ, बुद्धिइन क्हिलाइ इनाम पिब्मुँ; दिलेया खैच्हिजिले पोंस्याँ क्हिज्यै दु:ख योंब्मुँ।
येशूजी चने बिइ, “ओ, योनाए च्ह सिमोन, क्ह्रोसेंन क्हिइ आशिक योंइमुँ! तलेबिस्याँ छाबै ताँ क्हिइ म्हिउँइँले था सेब आङिं, दिलेया स्वर्गर मुँबै ङए आबाजी क्हिलाइ सेल् पिंब् ग।
दिलेया येशूजी च च्हमिरिने बिइ, “ओ नानि, ङए ताँ थेद्! परमेश्वरए ताँ थेसि खीजी बिब् म्हाँदिबै म्हिइ झन् आशिक योंब्मुँ।”
येशूलाइ सैले बिसि मत लबै म्हिमैंने योसेफ आक्ह्रिल। च यहूदीया ह्युलर्बै अरिमथियाथें मुँल। परमेश्वरजी खन्तोंदोंन् ग्याल्स खोंयों लब् ङ्हे बिसि चइ घ्याँ ङ्ह्योरिल।
क्हेमैंइ चु ताँ क्होसि छलेन् लइ बिस्याँ क्हेमैं ङ्हो सब्मैं तब्मुँ।
येशूजी चने बिइ, “क्हिइमि ङ म्रोंबइले ङए फिर बिश्वास लइ, दिलेया ङ आम्रोंलेया ङए फिर बिश्वास लब्मैं ङ्हो सब्मैं ग।”
खीए फिर बिश्वास लबइले ङ्योइ खीए दयाम्हाँया योंइमुँ। परमेश्वरए दयाम्हाँया तोगो ङ्योइ योंइमुँ, छतसि ङ्योइ परमेश्वरए चारबै ह्वे योंम् बिबै आशा थेंसि ङ्यो सैं तोंम्।
छतसि परमेश्वरए बचनइ बिब् धोंलेन् प्रद्। छले प्रसि क्हेमैंए फिर खैबै दु:ख तना बिलेया सैदिल् खाँब्मैं तद्।
ह्याबै त्हिंइजरे परमेश्वर आम्हाँदिब्मैंइ धोंले क्हेमैंइ ब्यभिचार लब, आछ्याँबै सैं मैंब, प्हा को तब, सैल् लब, छेरन् ब्योंबै कु पूजा लसि ल्हें त्हे खेरो वाइ।
खोंयोंइ आखाँबै छ्ह पिंबै सिंधुँउँइँले रोमैं चल् योंसि सहरर्बै म्रामैंउँइँले होंल् योंरिगे बिसि ह्रोंसए क्वें ख्रुब्मैं ङ्हो सब्मैं ग।