6 आछ्याँबै के लब्मैंने आप्रद्, ताँ क्होद् धै लोद्। छलस्याँ क्हेमैं सोब्मुँ,” बिम्।
ङए परमेश्वरए ताँमैं ङइ छेनाले ङिंरिगे बिसि, ओ दुष्ट के लब्मैं, ङउँइँले ह्रेंगो तह्याद्।
ओ च्हमि छेनाले थेद्, क्हिए म्हिमैं नेरो क्हिए आबाए धिं म्लेवाद्।
लोद-सैंदाए ताँमैं ङिंबै म्हिमैं छ्याँबै छ्ह योंबै घ्याँर प्रमुँ, दिलेया लोदा सैंदा लमा थेबै न्ह आलबै म्हि आछ्याँबै घ्याँर फेम्।
बुद्धि मुँबै म्हिने प्रबै म्हि बुद्धि मुँबन् तम्, आमादुमैंने प्रस्याँ नास तम्।
ओ ङए च्ह, थेद्, धै बुद्धि मुँब तद्, धै क्हिए सैंइ बुद्धिए ताँमैं मैंरिद्।
ङइ क्हिलाइ बुद्धि योंबै ताँमैं लोमिंमुँ; धै ठिक घ्याँर डोरेमुँ।
तलेबिस्याँ खाबइ ङलाइ त्होमुँ, चइ छ्ह योंम् धै याहवेहजी चए फिर ल्हयो खम्।
तलेबिस्या ङउँइँलेन् क्हिइ ह्रिंबै छ्ह योंब्मुँ, धै क्हि खिब् माँब् तन् समन् सोब्मुँ।
येशूजी चमैंने बिइ, “रुबै म्राउँइँले न्होंर होंबै भों लद्, तलेबिस्याँ ङ क्हेमैंने बिमुँ, ल्हें म्हिमैं रुबै म्राउँइँले न्होंर होंल् म्हैब्मुँ, दिलेया होंल् खाँरिब् आरे।
छतसि “चु दुष्ट पुस्ताउँइँले क्हेमैंइ ह्रोंसलाइ जोगेद्,” बिसि पत्रुसइ अरू ल्हें ताँउँइँले चमैंलाइ क्होमिंइ।
छतसि याहवेहजी छ बिइमुँ: “क्हेमैं च आछ्याँबै म्हिमैंए म्हाँजोउँइँले त्होंइ खो, क्हेमैं चमैं ङाँइले स्यो तल् त्हुम्। पापर च्होवाबै सैमैं आछुइद्, झाइले ङइ क्हेमैं ङ ङाँर खल् पिंस्यो।
धबै स्वर्गउँइँले छ बिबै कै ङइ थेइ, “ओ ङए म्हिमैं, खो! च सहरउँइँले त्होंसि चुर खो। चए फिर तखबै थेबै दुःख क्हेमैंइ नोल् आत्हुरिगे चइ लबै पापर चने बालु आप्रद्।